en

Czerwony lobik

Red Wood Pigeon / Palombella rossa
reż. Nanni Moretti
Włochy, Francja 1989 / 89’
napisy: polskie i angielskie

Ostatnia część cyklu o Michele Apicelli. Z filmu zamykającego ważny etap w swojej karierze Nanni Moretti uczynił poetycką medytację nad naturą tożsamości. W jednej z pierwszych scen główny bohater ulega wypadkowi, w wyniku którego traci pamięć. Mimo wszystko próbuje normalnie żyć i wraz z kolegami z drużyny bierze udział w ważnym meczu piłki wodnej (dyscyplina ta jest bardzo popularna we Włoszech, od wczesnego dzieciństwa uprawiał ją też Moretti). Podczas przerw w grze Michele próbuje dotrzeć do głęboko ukrytych wspomnień z dzieciństwa i burzliwej młodości. Jak zwykle u Morettiego, wymiar prywatny ściśle łączy się z politycznym, a osobiste kłopoty Apicelli przypadają na czas głębokiego kryzysu włoskiej lewicy. Na szczęście od wszystkich tych problemów można uciec do świata kina. W najsłynniejszej scenie Czerwonego lobika Michele i spółka przerywają swoje codzienne czynności, by obejrzeć pokazywanego właśnie w telewizji Doktora Żywago i z pasją dopingować bohaterów.

Opracowanie: Piotr Czerkawski

nagrody

São Paulo FF 1990 – Film Critics Award

Nanni Moretti

Urodził się w 1953 roku w Bruneck w Tyrolu Południowym w rodzinie nauczycielskiej. Pierwsze próby reżyserskie podjął już w wieku 20 lat. Jego pełnometrażowym debiutem okazał się zrealizowany w 1976 roku Jestem samowystarczalny. Pięć lat później za film Złote sny otrzymał Nagrodę Specjalną Jury na festiwalu w Wenecji. Bardzo szybko wypracował autorski styl, na który składają się zaangażowanie polityczne po stronie lewicy, absurdalne poczucie humoru i częste sięganie po motywy autobiograficzne. W latach 80. zaprzyjaźnił się z Krzysztofem Kieślowskim i miał zagrać jedną z ról w Podwójnym życiu Weroniki. Plany te pokrzyżowała jednak zdiagnozowana u Morettiego choroba. Walka z rakiem stanowi jeden z centralnych motywów nakręconego w 1993 roku Dziennika intymnego, który otrzymał nagrodę za najlepszą reżyserię w Cannes. Osiem lat później Moretti triumfował na tym samym festiwalu za sprawą Pokoju syna. Autor Kajmana należy dziś do tzw. „canneńskiej rodziny”, a jego kolejne dzieła regularnie pojawiają się w konkursie głównym tej najbardziej prestiżowej imprezy filmowej świata. Nie inaczej było z zamykającą dotychczasowy dorobek reżysera Moją matką, która wyjechała z Lazurowego Wybrzeża z Nagrodą Jury Ekumenicznego. Moretti nie tylko staje za kamerą, lecz także występuje w swoich filmach jako aktor. Od czasu do czasu pojawia się w tej roli również u kolegów po fachu, u braci Taviani czy Danielego Luchettiego.

Wybrana filmografia:

1978 Ecce bombo

1981 Złote sny / Sogni d'oro / Golden Dreams

1985 Idźcie, ofiara spełniona / La messa è finita / The Mass Is Ended

1993 Dziennik intymny / Caro diario / Dear Diary

1998 Kwiecień / Aprile / April

2001 Pokój syna / La stanza del figlio / The Son's Room

2006 Kajman / Il caimano / The Caiman

2011 Habemus Papam – mamy papieża / Habemus Papam / We Have a Pope

2015 Moja matka / Mia madre / My Mother

 

Twórcy

reżyseria Nanni Moretti
scenariusz Nanni Moretti
zdjęcia Giuseppe Lanci
montaż Mirco Garrone
muzyka Nicola Piovani
obsada Nanni Moretti, Silvio Orlando, Mariella Valentini
producent Nanni Moretti, Angelo Barbagallo, Nella Banfi
produkcja Sacher Film, Palmyre Productions
właściciel praw Sacher Film
nagrody São Paulo FF 1990 – Film Critics Award
język włoski
barwa kolor