"Sztuka to dla mnie coś, czego wykonanie wydaje się niemożliwe. Jak salto w cyrku, w którym zakochałem się w dzieciństwie. Coś, czego nikt inny nie potrafi. To nie musi być cyrk, to może być muzyka, malarstwo, film.

Sztuka budzi we mnie pokorę. Niejednokrotnie, kiedy oglądałem filmy wielkich mistrzów, Felliniego czy Bergmana, pytałem siebie: "Co ja właściwie robię w tym zawodzie? Przecież nigdy nie osiągnę tego szczytu co oni".

Teraz, na szczęście, nie mam strasznych kompleksów, bo geniusze filmu już nie tworzą. Kino skarlało. Jest tylko kolosalna technika, która mniej mi imponuje.

Dziś nie ma tchnienia wielkości, a ja chciałbym być przytłoczony wielką sztuką".

Życie raz jeszcze. Rozmowa z reżyserem Januszem Morgensternem (Gazeta Wyborcza)

Był reżyserem, scenarzystą i producentem filmowym. Miał 89 lat. Jego ważniejsze filmy to:

"Do widzenia, do jutra" (1960; Srebrny Bumerang w Melbourne, nagroda za reżyserię w Stratford w Kanadzie), "Ambulans" (1961, krótki metraż; I nagroda w San Francisco), "Życie raz jeszcze" (1964, był wyświetlany w amerykańskich kinach), "Potem nastąpi cisza" (1966), "Jowita" (1967, dwie nagrody, w tym za reżyserię, w San Sebastian, wyświetlana w amerykańskich kinach), "Stawka większa niż życie" (1965-68, serial, 9 z 18 odcinków), "Kolumbowie" (1970, serial; Złoty Ekran), "Trzeba zabić tę miłość" (1972, Złote Grono w Łagowie w 1976), "S.O.S." (1974, serial), "Polskie drogi" (1977, serial; Złoty Ekran), "Godzina W" (1979), "Mniejsze niebo" (1980, Grand Prix w Poitiers, nagroda za scenariusz w Panamie), "Żółty szalik" (2000, Złoty Klakier w Gdyni), "Mniejsze zło" (2009).

Reżyserował też w Teatrze Telewizji, m.in. "Równy podział" i "Herbatkę u Stalina" Ronalda Harwooda.

Od 1978 r. szef Studia Filmowego "Perspektywa", gdzie powstały m.in.: "Korczak", "Pierścionek z orłem w koronie", "Panna Nikt" i "Zemsta" Andrzeja Wajdy, "Europa, Europa" Agnieszki Holland, "Kolos" i "Requiem" Witolda Leszczyńskiego oraz telewizyjna seria "Święta polskie".