W najbliższy piątek, 13 stycznia na ekrany polskich kin wchodzi Code Blue, drugi po Nic osobistego pełnometrażowy film Urszuli Antoniak, polskiej reżyserki mieszkającej w Holandii.
Urszula Antoniak o swoim filmie:
"Nie chodzi o eutanazję, tylko o główną bohaterkę Marian. Na poziomie fabularnym to opowieść o pielęgniarce, dla której jedyną intymnością jest konfrontacja z umierającymi ludźmi. I nagle w jej życiu pojawia się intymność zupełnie inna, niechciana, bo pewnej nocy obserwuje gwałt. Ale nie to jest istotne, że ona to widzi, tylko że widzi to ktoś jeszcze - i że widzi również ją, obserwującą gwałt. Rodzi się coś w rodzaju voyeuryzmu dzielonego na dwoje. Ludzie pozostają dla siebie obcy, a jednocześnie tworzy się między nimi specyficzna więź. Intymność niemal zwierzęca, bo widzieli coś przerażającego, i widzieli to razem. Mijają się, to znów podchodzą do siebie bliżej. Jakby przeczuwali, że ta ich bliskość może się przerodzić we wszystko: w miłość, w seks, w gwałtowność, wściekłość". ("Gazeta Wyborcza", 4.05.2011)
"Moja bohaterka jest akuszerką śmierci, ma większą bliskość ze śmiercią, niż z życiem. Myślę, że życie w sposób najbardziej brutalny wdziera się w taką egzystencję, gdzie jedyną intymnością jest intymność śmierci. Życie narzuca jej intymność z człowiekiem, który widzi ją w sytuacji obserwowania gwałtu. Jak to na nią wpływa? Wpływa na nią tak, że ta kobieta nagle wybudza się do życia, do naszego, zwykłego życia i nie potrafi się w tym odnaleźć. Ona potrzebuje tak ostatecznych rzeczy w życiu, ostatecznej formy intymności, ostatecznej miłości, że to, co ją doprowadzi do takiego upadku sprawia, że z anioła śmierci staje się człowiekiem tragicznym. Jej upadek jest odwróceniem porządku rzeczy, dla mnie jej upadek jest ascezą". (interia.pl, 26.08.2011)
"Chodzi mi o to, by film stał się dla widza pewnego rodzaju doświadczeniem. W Nic osobistego zbudowałam impresjonistyczny świat kobiety, która odizolowała się od ludzi i życia. W Code Blue opowiadam historię - łamigłówkę. Buduję narrację wizualnie, używając małej ilości słów. Nie wierzę w dialog w kinie, widzę jak ludzie rozmawiają ze sobą w życiu. Tworzą monologi, w którymś momencie one się przecinają i powstaje z tego coś w rodzaju konwersacji. Dlatego też śmieszne wydają mi się idealnie skonstruowane dialogi w filmach amerykańskich. Więcej dowiemy się z obserwacji, ludzie próbują coraz więcej ukrywać, mało formułują werbalnie. Wpływa na to niewątpliwie fakt, że jestem w sytuacji emigranta, mnie język przeszkadza". ("Kino", wrzesień 2011)
"Jestem zakochana w aktorach z charyzmą. To nie jest talent, to jest tajemnica. Charyzma to coś, nad czym aktor nie ma kontroli, to tkwi w człowieku, jest pewnego rodzaju kombinacją tego, jak człowiek wygląda, co z niego emanuje. Ktoś powiedział, że charyzma jest czymś, co aktor ukrywa, co przez niego prześwituje. Bien de Moor na ekranie zaczyna istnieć, przyciągać. Jest charakterem ekstremalnym, za którym nie chcemy podążać, ale i tak podążamy, bo jest tak fascynująca, że chcemy być z nią blisko. Z jednej strony jest chłodna i delikatna, z drugiej - okrutna. Byłam nią zafascynowana, podobnie jak Lotte Verbeek z Nic osobistego". ("Kino", wrzesień 2011)
"Pani Antoniak nie lubi ludzi" - przekonywał jeden z widzów po projekcji Pani filmu. Inny mówił o "pornografii emocjonalnej"...
...a jeszcze inny zarzucił, że zrobiłam chłodny film o świecie bez emocji. Takie kino jak Code Blue bardzo łatwo można skrytykować, rzucić się na nie. Ale byłam świadoma ryzyka, wiedziałam, że gdy zrobię ten film, nie będę noszona na rękach. Jak się chce tak dużo opowiedzieć o samotności, śmierci, intymności, to już same aspiracje działają na niektórych widzów jak płachta na byka. A gdybym nie lubiła ludzi, pewnie nie robiłabym filmów. (Gazeta Wyborcza Wrocław, 25.07.2011)
wywiad z reżyserką (Filmweb, wideo)
wywiad z reżyserką (iTW na horyzoncie, wideo)
wywiad z reżyserką (cineuropa)
