Polecamy wywiad Krzysztofa Kwiatkowskiego z Paulą Markovitch, reżyserką Nagrody w dzisiejszym numerze Wysokich Obcasów, dodatku do "Gazety Wyborczej" (27 - 28.01.2012):

"Kiedy byłam dzieckiem, granica między tym, co realne i zmyślone, rozmywała mi się w głowie. Pragnęłam tylko akceptacji. Nie rozumiałam, dlaczego się ukrywamy i dlaczego pisząc prawdę w wypracowaniu szkolnym, narażam rodzinę na śmierć. Ale o nic nie pytałam. Udawałam, żeby zdobyć przychylność otoczenia."

"To społeczeństwo pełne poczucia winy i cierpienia. Ludzie są świadomi, że faszystowski reżim trafił tam na podatny grunt. Ale zwyczajni Argentyńczycy przeżyli dużo bólu. Dziś martwi mnie to, że zbyt niekonsekwentnie rozliczają się z przeszłością, choć powoli zaczyna się to zmieniać."

"Czułam potrzebę opowiedzenia historii, która tkwiła we mnie głęboko. Dopiero podczas promocji Nagrody zaczęłam myśleć, co znaczyło dla mnie to ćwiczenie pamięci. Zdałam sobie sprawę, skąd przy pisaniu scenariusza brał się dyskomfort, ale i radość. (...) Nadawanie sensu własnej przeszłości okazało się procesem terapeutycznym."

"Rodzice mamy i matka ojca pochodzili z Polski, z Warszawy. Wyjechali z Europy po pierwszej wojnie światowej. Byli Żydami i czuli wokół siebie atmosferę coraz większej niechęci, bali się, że będzie ona przybierać na sile, że jednego dnia może dojść do eskalacji nienawiści. Bogaci Żydzi wyjeżdżali do Stanów, biedni - do Argentyny. My trafiliśmy do Ameryki Południowej. Reszta rodziny została w kraju. Wszyscy zginęli w obozach."