Meksykanka Yulene Olaizola (ur. 1983) skończyła studia filmowe w Centro de Capacitación Cinematográfica (CCC) w Meksyku. Jej pełnometrażowy debiut, dokument Tajemnice Szekspira i Wiktora Hugo (Intimidades de Shakespeare y Victor Hugo, 2008) zdobył nagrody na wielu festiwalach filmowych. Jej debiut fabularny, Sztuczne raje (Paraísos artificiales, 2011) oglądaliśmy podczas 11. MFF NH. W kolejnym filmie, koprodukcji meksykańsko-kanadyjskiej – Fogo (2012), połączyła dokument z fikcją. Film był pokazywany w canneńskiej sekcji „Piętnastka reżyserów”, właśnie został zaproszony do programu międzynarodowej odsłony festiwalu w Nara (14 – 17 września 2012), którego patronką jest od lat Naomi Kawase.

To fabularyzowana historia życia kilku ostatnich mieszkańców północnokanadyjskiej wysepki Fogo, którzy (w rzeczywistości w latach 60. XX wieku) odmawiają przymusowego przesiedlenia. Jak piszą krytycy, porównując filmową hybrydę Olaizoli do Konia turyńskiego Béli Tarra (11. MFF NH), The Anchorage Andersa Edströma, czy Dwóch lat nad morzem Bena Riversa (12. MFF TNH), reżyserka z nostalgią opowiada o pożegnaniu ze znikającym światem, o śmierci społeczności, niegdyś dobrze prosperującej w surowych naturalnych warunkach. Bohaterem czyni krajobraz – opustoszałe, pokryte śniegiem pola, zamarzającą rzekę, szare niebo, wszechogarniającą ciszę oraz tkwiących w nim niemal bez ruchu ludzi. W ich role wcielili się naturszczycy, mieszkańcy Fogo, a zarazem współautorzy scenariusza: Norman Foley, Ron Broders z dwoma psami i „Little Joe” (Joseph Dwyer). Ostatni prom odpływa, a oni zostają w rozlatujących się rybackich chatkach, piją piwo i śpiewają smutne piosenki o ziemi, której nie sposób zostawić.

Zwiastun

Rozmowa z reżyserką

The Hollywood Reporter o filmie