Tilda Swinton wykreowała w „Technolust” w reżyserii Lynn Hershman-Leeson szereg bohaterek. Ich specyfikę doceni zorientowana w feministycznych koncepcjach publiczność. Ci zaś, którym obce są genderowe teorie i sztuka współczesna, pozostaną po seansie z poczuciem niedosytu. 

Zupełnie inną strategię przyjął Todd Haynes, który w „I’m Not There” sięgnął szczytu reżyserskiej doskonałości, budując postać na podstawie zbiorowej świadomości fanów. Widzowie znający twórczość Boba Dylana i dziesiątki trawestowanych w filmie zdjęć dostrzegą to, co dla innych może stać się ślepą uliczką w interpretacji. Tymczasem Robert Bresson znacznie wcześniej i odważniej złamał klasyczny sposób kreowania bohatera filmowego. W inspirowanym „Idiotą” Dostojewskiego „Na los szczęścia, Baltazarze!” mamy do czynienia z równoległą opowieścią o dwójce bohaterów. Swoją koncepcję aktora-modela, który miał za zadanie zredukować emocje postaci do minimum, francuski reżyser przeniósł na Marie (młodą dziewczynkę) i Baltazara (osła). Chyba nikt wcześniej nie potrafił tak jak Bresson oddać zawiłości psychiki dziecka.

Jednocześnie najbardziej bezpretensjonalną i zabawną propozycją w tegorocznej sekcji jest foundfootage’owy projekt Györgya Pálfiego „Panie, panowie: ostatnie cięcie”. To kinofilskie wyzwanie i czysta radość kina. Banalna historia miłości, bazująca na hollywoodzkich stereotypach, iskrzy się od błyskotliwych i humorystycznych zestawień scen filmowych. Najważniejsze są wywołane na ekranie wspomnienia minionych seansów. I choć dialogów jest jak na lekarstwo, to kompetentny widz zna je równie dobrze, co przemykające przed naszymi oczami gwiazdy światowego kina. Dodatkowo festiwal to jedyne miejsce, na którym możemy obejrzeć projekt Pálfiego. Ze względu na horrendalne koszty i prawa autorskie film nie ma szansy na regularną dystrybucję kinową.

Natalia Kaniak

„Panie, panowie: ostatnie cięcie”

Dziś, godz. 12.45, Kino Nowe Horyzonty 3