Płynące wieżowce, laureat Nagrody Publiczności 13. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty to współczesna opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości. Kuba (Mateusz Banasiuk) to młody chłopak, który dzieli mieszkanie z matką (Katarzyna Herman) i ze swoją dziewczyną, Sylwią (Marta Nieradkiewicz). Z pozoru życie Kuby wydaje się proste i poukładane. Mieszka z dziewczyną, którą kocha, studiuje na AWF-ie. Trenuje pływanie, jest jednym z najlepiej zapowiadających się zawodników i głównych faworytów do udziału w zbliżających się zawodach. Na imprezie poznaje Michała (Bartosz Gelner). Między chłopakami rodzi się silna emocjonalna więź, Kuba nieoczekiwanie odkrywa fascynację mężczyzną. Przerażony uczuciami, które się w nim budzą, nie potrafi odnaleźć się w nowej dla siebie sytuacji.
Film wchodzi na polskie ekrany 22 listopada 2013 (dystrybucja: Film Point Group / AEP)
"Film Wasilewskiego jest inny. To pierwsza kinowa wypowiedź na temat mniejszości gejowskiej w Polsce, która nie osuwa się w groteskę, nie popada w śmieszność. Orientacja głównych bohaterów nie ma też budzić kontrowersji, wywoływać obyczajowego skandalu. Nie usłyszycie tu echa politycznej debaty wokół związków partnerskich. Usłyszycie za to wreszcie – w polskich filmach to wcale nie jest takie oczywiste – doskonale wyreżyserowany i zmontowany dźwięk, który równolegle z obrazami buduje dramaturgię tej opowieści. Opowieści nowoczesnej, operującej świeżym językiem znanym ze światowych festiwali. Już od pierwszej sceny, gdy kamera długo przygląda się drzwiom toalety, a jedyne, co dociera do widza, to odgłosy masturbacji albo fellatio dobiegające zza nich." (Karolina Pasternak, "Newsweek")
"Wasilewski ma wyrazisty, zmysłowo-transowy, minimalistyczny styl, który nie mieści się w zasadzie w tradycji polskiego kina. Romantyzm, podobnie jak polityka czy sprawy związane z kościołem katolickim są mu obce. Jego kino wypełniają ekstremalne emocje. Podszyte gorzkim niespełnieniem, rozpaczą. Seks przedstawia bez hamulców. Odważnie przełamuje barierę wstydu, na ekranie niczego nie ukrywa, chociaż z taką opinią niechętnie się zgadza." (Janusz Wróblewski, "Polityka")
"Podchodzi z kamerą blisko, żeby widz mógł poczuć oddech bohaterów, usłyszeć szelest skóry. Umie podpatrywać uczucia: zauroczenie, z którym nie da się walczyć, świadomość tracenia bliskiej osoby, bezradność, poczucie winy, czasem bezwzględność i próbę walki o własne prawo do szczęścia. Ale to nie wszystko. Wasilewski szkicuje społeczny kolaż, zderzając różne światy. Jeden z kochanków jest prostym chłopakiem, który karierę wiąże ze sportem, drugi to wyrafinowany inteligent z zamożnej rodziny." (Barbara Hollender, "Rzeczpospolita")
"Dlaczego jednak ten film, przy wszystkich swoich śmiałościach, psychologicznych subtelnościach i stylistycznej rafinadzie, jakby przystawał w pół drogi? Czy musimy tłumaczyć jego słabości tym, że to "pierwszy raz"? Podstępna sztuka kina sprawia, że widz łatwo ulega filmowej identyfikacji, przyjmuje narzuconą mu na ekranie perspektywę. Pamiętamy, w jak wyrafinowany i przewrotny sposób żonglował tym narzędziem identyfikacji Pedro Almodóvar za swoich dobrych czasów. Najśmielej - w "Złym wychowaniu", gdzie narzucał widzowi spojrzenie nacechowane homoseksualną wyobraźnią. Ale wśród wielu współczesnych filmów o gejach są również takie, które dokonują podwójnego przekroczenia - wychodzą poza ciało i seks." (Tadeusz Sobolewski, "Gazeta Wyborcza")
Tomasz Wasilewski, reżyser: "Dla mnie jest to film o miłości, o poszukiwaniu, o teraźniejszości. To może banalnie zabrzmi, ale Płynące wieżowce są po prostu filmem o życiu. Bohaterami mojego filmu są geje, film o tym opowiada, ale dla mnie to tylko jedna z historii. Bardzo ważna jest tu historia miłości homoerotycznej, ale to nie znaczy, że to film gejowski. Tak naprawdę nie wiem, co to znaczy "film gejowski"." ("Dziennik Bałtycki")
