Pokazywany w konkursie głównym MFF w Wenecji, film Jamesa Franco Child of God znalazł się w Panoramie 14. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu.
To adaptacja powieści Cormaca McCarthy'ego. Franco wiernie odtwarza historię żyjącego w Tennessee w latach 60. Lestera Ballarda - pozbawionego ziemi wyrzutka, który stopniowo przeistacza się w mieszkające w jaskini pół-zwierzę. Reżyser odziera jednak prozę McCarthy'ego z wszelkiej poetyckości i historycznych detali, pozostawiając jedynie brutalną, behawioralną rejestrację. Ballard mógłby być amerykańskim jurodiwym, choć nikogo nie nawraca. Jedynym człowieczym rysem jego charakteru jest pragnienie bliskości drugiej osoby. By ją osiągnąć, nie cofnie się przed niczym - ani przed nekrofilią, ani przed morderstwem. Grający rolę socjopaty, Scott Haze spędził cztery miesiące, żywiąc się wyłącznie jabłkami i rybami wśród skał otaczających miasteczko Sevierville, w którym toczy się akcja. Jego zaniedbane ciało i maniakalne spojrzenie wypełniają ekran prymitywną siłą. Trudno wobec tego przyjąć do wiadomości, brzmiące jak przesłanie tej opowieści, słowa jednego z farmerów: To dziecię boże, takie jak ty czy ja. (Robert Mróz)
James Franco
Aktor, reżyser, pisarz, malarz, artysta wizualny, doktorant na Yale. Urodził się w 1978 roku w Palo Alto. Jako aktor jest zdobywcą m.in. Independent Spirit Award oraz Złotego Globu. Był też nominowany do Oscara za rolę w 127 godzinach Danny'ego Boyle'a. Filmy przez niego reżyserowane pokazywano m.in. na festiwalach SXSW, Sundance, MFF Wenecji. Obecnie to jeden z najbardziej płodnych reżyserów. Prezentowany w sekcji Un Certain Regard festiwalu w Cannes, film Kiedy umieram znalazł się też w programie sekcji Highlights 4. American Film Festival we Wrocławiu. Oglądaliśmy tam także Dolegliwości (2013) z Franco w głównej roli w reżyserii artysty wizualnego Cartera, kontynuację jego debiutu Erased James Franco z 2008 roku. James Franco będzie też bohaterem pierwszego filmu w karierze artystki performace, Mariny Abramović, z którą przyjaźni się od 2010 roku. „Myślę, że jest najbardziej interesującym aktorem tego czasu. Dlaczego? Dlatego, że podejmuje ryzyko. A kiedy podejmujesz ryzyko, możesz ponieść porażkę. On podejmuje ryzyko i ponosi porażki z równą intensywnością. Mógłby być jeszcze jednym aktorem z Hollywood, takim jak inni. Ale on przekracza wszystkie możliwe granice, nie zawsze z sukcesem. Proces jest dla niego ważniejszy niż efekt końcowy.” - mówiła Abramović. Podczas 12. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu w głównym konkursie festiwalu oglądaliśmy jego Francophrenię, wyreżyserowaną wspólnie z Ianem Oldsem.
Po skończeniu szkoły w 1996 roku rozpoczął studia na UCLA, które porzucił po roku. Niewiele dłużej (15 miesięcy) studiował w Robert Carnegie's Playhouse West w północnym Hollywood. Zadebiutował w roku 1997 epizodyczną rolą w Pacific Blue, w 1999 grał Matta w miniserialu Policyjna odznaka oraz Daniela w telewizyjnym serialu Freaks and Geeks. Jego następne role to m.in. Jason w Never Been Kissed, Chris w filmie Whatever it Takes. Jego talent został doceniony dopiero po głównej roli w filmie telewizyjnym James Dean, który sprawił, że Franco stał się niezwykle popularny, a reżyserzy i krytycy dostrzegli w nim niezwykły potencjał twórczy (Złoty Glob dla najlepszego aktora). Od tamtego momentu aktor właściwie nie przestaje grać. W filmie Spider-Man w reżyserii Sama Raimiego wcielił się w postać Harry'ego Osborne'a - przyjaciela Człowieka-Pająka. Następnie zagrał w Gangu braci (2002), w kryminale Dochodzenie (2002) Michaela Catona-Jonesa u boku Roberta de Niro, który po obejrzeniu Franco w roli Deana nalegał, by to właśnie on mu partnerował, u Roberta Altmana w The Company (2003), w 2004 roku podjął się reżyserii filmu The Ape, w którym także zagrał, w 2002 roku zagrał w Spider-Man 2 oraz w Spider-Man 3 (2007). Altman zachwycony grą Franco zaproponował młodemu aktorowi rolę w jego kolejnym projekcie Paint (2005), Kevin Reynolds zdecydował się obsadzić go w roli Tristana, ukochanego Izoldy w Tristanie i Izoldzie (2006). W 2008 roku u boku Seana Penna zagrał w Milku u Gusa Van Santa, za tę rolę otrzymał Independent Spirit Award dla najlepszego aktora drugoplanowego. Był Allenem Ginsbergiem w Skowycie Roba Epsteina, zagrał tytułową rolę w filmie Oz wielki i potężny Sama Raimiego oraz u Harmony’ego Korine’a w jednym z najbardziej elektryzujących filmów 2013 roku – Spring Breakers.
Podczas ostatniego MFF w Wenecji James Franco pokazał w konkursie głównym swój nowy, wzbudzający kontrowersje film Child of God ze scenariuszem opartym na książce Cormaca McCarthy’ego. To opowieść o upadku i degeneracji, historia niedoszłego gwałciciela Lestera Ballarda, człowieka brutalnego i pełnego przemocy, który z czasem staje się seryjnym mordercą, chowając się w lasach i jaskiniach Appalachów. W głównej roli wystąpił Scott Haze. Tadeusz Sobolewski bronił źle ocenionego przez krytyków filmu: >Na seans filmu Dziecię boże według powieści Cormaca McCarthy'ego szedłem uprzedzony. Cóż, festiwale, jak dawne wesołe miasteczka, mają dziś specjalnie wydzielone miejsce, gdzie "publiczność o słabszych nerwach" nie powinna zaglądać. Ale i tak zagląda chętnie, żeby zobaczyć ludzką bestię. Patrzy i wychodzi z obrzydzeniem. Film wzbudził na Lido głosy odrazy. Od wybitnych krytyków dostał po jednej gwiazdce. Ale ma też swoich entuzjastów.< („Gazeta Wyborcza”). W Wenecji Franco wystąpił też u boku Gii Coppoli, córki Gian-Carla Coppoli, syna Francisa Forda. Debiutantka pokazała w sekcji Orizzonti Palo Alto, adaptację książki Franco Palo Alto Stories, który znalazł się oczywiście w obsadzie filmu.
Kontrowersje wzbudził też inny jego projekt – pokazywany na Berlinale (2013), Interior. Leather Bar, nakręcony wspólnie z Travisem Mathewsem, wariacja na temat materiału wyciętego przez cenzurę z filmu Williama Friedkina Zadanie specjalne (Cruising, 1980) z Alem Pacino w roli tajnego policjanta, prowadzącego dochodzenie w sprawie morderstwa w barze gejowskim w Nowym Jorku. Ocenzurowane fragmenty nigdy nie były pokazywane publicznie. Franco i Mathews postanowili odtworzyć to, co mogło się kryć w 40 minutach >zaginionych< scen. Interior. Leather Bar to intrygujący film o tworzeniu filmu, portret pracy filmowców: kwestionowania normalności, eksperymentów oraz dylematów, przed którymi stają aktorzy, starający się pogodzić to, kim są, z występem w filmie z wątkami pornograficznymi, homoseksualnymi i sadomasochistycznymi.
„Cała kariera Franco wydaje się rodzajem performance’u, świadomym budowaniem legendy. Od ról hollywoodzkich aktor przechodzi do kina niezależnego, od projektów mainstreamowych ucieka w eksperymenty, od kina w sztukę, od sztuki w internetowe wygłupy, by z luzaka stać się gospodarzem ceremonii Oscarów. Zarazem przypadek Franco pokazuje, jak trudno być w kinie outsiderem, takim jak niegdyś w samym sercu Hollywood był Marlon Brando. Franco nie może być buntownikiem, bo nie ma dobrego powodu. Energię protestu i potrzebę prowokacji kieruje więc na sfery, które jeszcze mogą uchodzić za kontrowersyjne. W „Child of God” drażni nihilizmem, opowiadając się po stronie człowieka nieodróżniającego dobra od zła, życia od śmierci. Dzielnie też znosi docinki o swojej orientacji seksualnej, chętnie angażuje się w projekty, których tematem jest homoseksualizm. (…)W listopadzie jedna z amerykańskich stacji telewizyjnych rozpocznie emisję „James Franco Presents”, programu, w którym aktor będzie dzielił się przemyśleniami na temat świata i sztuki, a także prezentował materiały z liczącego tysiące godzin nagrań prywatnego archiwum.” (Małgorzata Sadowska, „Newsweek”)
Wybrana filmofrafia:
2011 Sal
2011 The Broken Tower
2012 Francophrenia / Francophrenia (Or Don't Kill Me, I Know Where the Baby Is) (co-dir.)
2013 Interior. Leather Bar.
2013 Kiedy umieram / As I Lay Dying
