To owoc romansu Dumonta z telewizją, pierwotnie czteroodcinkowy mini-serial. Spokojną wiejską okolicą wstrząsa seria morderstw: poćwiartowane szczątki zabójca chowa w krowich trzewiach. Śledztwo prowadzi dwóch ekscentrycznych policjantów (kapitan van der Weyden to chyba kuzyn Petera Sellersa). Niespotykaną sensacją zainteresowany jest też tytułowy mały Quinquin, ciekawski łobuziak z wadą słuchu i magnetyczną twarzą. Komedia firmowana przez Dumonta nie mogłaby być gatunkowo czysta – na ekranie komizm miesza się więc ze znanym z filmów Francuza tragizmem, nieustępliwością spojrzenia i wyczuleniem na środowiskowe i społeczne animozje. Reżyser zwyczajowo porusza trudne tematy – polityka imigracyjna, rasizm, zdrada – ale tajemnice ludzkiej duszy są tu równie ważne. W tej nietypowej, ale niezwykle udanej komediowej próbie nowy kontekst zyskuje też Dumontowska sympatia do naturszczyków i ich unikatowej fizjonomii. (Anna Tatarska)

Bruno Dumont urodził się w 1958 roku we Francji, przygotowywał się do pracy artysty, wykładając filozofię i kręcąc filmy reklamowe. Kino miało być dla niego ucieczką od spętanego logiką myślenia, językiem, który pozwoli mu wyrazić rządzące światem sprzeczności. Pierwsze spotkanie z tym medium było jak najbardziej udane: debiutanckie Życie Jezusa otrzymało m.in. Nagrodę im. Jeana Vigo i Złotą Kamerę w Cannes. Potem powstały m.in. Ludzkość, Hadewijch i Poza szatanem. W kolejnych filmach Dumont starał się tworzyć „świeckie kino religijne”, które konfrontowałoby dogmaty z namacalną rzeczywistością. Równocześnie uznaje się go za spadkobiercę Roberta Bressona i współtwórcę nurtu zwanego nową francuską ekstremą.

1997 Życie Jezusa / La Vie de Jésus / The Life of Jesus

1999 Ludzkość / L’Humanité / Humanity

2003 Twentynine Palms

2011 Poza szatanem / Hors Satan / Outside Satan

2013 Camille Claudel, 1915