Zakończył się 71. MFF w Wenecji (). Główną nagrodę festiwalu Złotego Lwa otrzymał szwedzki film En duva satt på en gren och funderade på tillvaron (Gołąb siedział na gałęzi, obserwując egzystencję) Roya Anderssona (Pieśni z drugiego piętra, Do ciebie, człowieku).
"Ujmująca figura: starszy, korpulentny pan o wyglądzie emerytowanego rzemieślnika, autor czarnych komedii, które działają pokrzepiająco jak tragedia. Osobny, wybitny reżyser wreszcie uhonorowany. Z radości na scenie pocałował figurkę Złotego Lwa. Tytuł filmu - wyjaśniał skwapliwie - wziął się z obrazu Breughla "Myśliwi na śniegu". Na gałęzi, u samej góry, siedzi samotny gołąb. Obserwuje ludzi i martwi się, że nie widzą nadciągającej apokalipsy. Może czasem dobrze nie widzieć wszystkiego, tylko trzymać dystans? Ten gołąb to ja - mówi Roy Andersson." (Tadeusz Sobolewski, "Gazeta Wyborcza")
"Gołąb siedzi na gałęzi, zastanawiając się nad egzystencją Roya Anderssona to film urokliwie zawstydzony własnymi ambicjami. Epizodyczna struktura i lekki, niezobowiązujący ton skrywają głęboki namysł nad człowieczeństwem - jego ohydą i wspaniałością. Andersson prezentuje się za kamerą jako klown na pogrzebie, humorysta w typie Franza Kafki, który śmieje się do rozpuku na widok naszej niewiele znaczącej, błahej i uzależnionej od gry przypadków egzystencji. Jednocześnie jednak dostrzega, że jego bohater, na swój śmieszny i pokraczny sposób, imponuje determinacją w stawianiu czoła absurdowi. Na styku drwiny i podziwu rodzi się tożsamość tego filmu i jego - tak skromna, że ledwo widoczna - wielkość." (Cinema Enchante)
Nagrodę Jury otrzymał amerykański dokumentalista Joshua Oppenheimer za film The Look of Silence - kontynuację głośnej, nagradzanej Sceny zbrodni, Srebrnego Lwa dla najlepszego reżysera otrzymał Andriej Konczałowski za Białe noce listonosza Aleksieja Triapsyna, nagrodę specjalną Jury - Sivas Kaana Müjdeci, nagrodę dla najlepszego debiutu - Chaitanya Tamhane za Court.
Pełna lista nagród
W programie festiwalu znalazły się też m.in. Near Death Experience Benoîta Delépine'a i Gustave'a Kerverna, czy W piwnicy Ulricha Seidla,
"Near Death Experience, nakręcony wyłącznie w naturze, na tle lasów, łąk i gór, jest serią samobójczych prób – serią, bo Paulowi ciągle ktoś przeszkadza. Bohater filmu, chociaż może nie wygląda, jest inteligentnym facetem, więc nie traktuje tych przeszkód jako znaku z nieba, żeby jednak żył. Nie porzuca swojego planu, choć równocześnie trzeba przyznać, że trochę się ociąga z robotą. Zamiast rzucić się w przepaść, układa trzy stosiki z kamieni i rozmawia z nimi, jak ze swoimi domownikami, tańczy nad urwiskiem, demoluje przypadkowo spotkany namiot, pije chlorowaną wodę z basenu, tarza się w runie leśnym, próbuje odpalić ostatniego papierosa bez użycia zapalniczki i zapałek, odgrywa scenki ze swojej pracy – udaje, że siedzi w korporacyjnym boksie i odbiera telefony od interesantów. Paul wykonuje różne czynności i równocześnie snuje opowieść męczennika, w której podsumowuje swoje życie." (Jakub Socha, dwutygodnik.com)
"Czy Seidl jest moralistą? Czy tylko czarnym humorystą, pełnym odrazy do ludzkiego gatunku, jak Swift, jak Roland Topor - z tą różnicą, że pracuje na żywych organizmach, wykorzystuje prawdziwych ludzi. Nigdy nie wiadomo do końca, kto w jego filmie gra siebie, a kto jest podstawionym aktorem naturszczykiem. Kim pan jest, panie Seidl? Co pan trzyma w swojej piwnicy - miałoby się ochotę zapytać (i może będzie do tego okazja). Może pan też siedzi w klatce? Każe nam pan spojrzeć na człowieka z jakiejś innej, pozaludzkiej perspektywy, czy też przeciwnie - mamy odnaleźć w austriackiej piwnicy swoje najtajniejsze fantazmaty? Pana własne?" (Tadeusz Sobolewski, "Gazeta Wyborcza")
