Agnès Varda, bohaterka retrospektywy 6. NH, nasz gość w 2009 roku, otrzyma honorową Złotą Palmę MFF w Cannes. Nagrodę za całokształt twórczości reżyserka odbierze podczas ceremonii kończącej 68. MFF w Cannes. Gratulujemy!

Agnès Varda urodziła się w 1928 roku w Brukseli, w rodzinie o greckich korzeniach, jako Arlette. Najmilsze chwile dzieciństwa spędziła na plażach Północy, w Ostendzie i Knokke-leZoute. Mieszkała na kutrze we francuskim Sète. Maturę zdała w Paryżu, przez rok studiowała filozofię na Sorbonie, sztuki piękne i fotografię. Karierę zaczynała jako fotoreporterka, pracowała dla Théâtre National Pupulaire Jeana Vilara. Zadebiutowała w 1956 roku filmem La Pointe Courte, nie mając żadnego doświadczenia warsztatowego. Dziennikarze Cahiers du Cinéma uznali film za nowatorskie dzieło, które zapowiada nowy nurt - francuską Nowa Falę. Realizacja następnych filmów - głośnej Cléo od 5 do 7, a następnie prowokacyjnego Szczęścia umocniła pozycję Vardy w środowisku nowofalowców. W 1962 roku poślubiła znanego francuskiego reżysera Jacques'a Demy'ego.

Wiosną 1967 roku wyjechała z nim do Stanów Zjednoczonych na amerykański przegląd ich filmów. Za granicą udało jej się zrealizować dwa dokumenty: Wujek Yanco i Czarne pantery oraz eksperymentalną fabułę Lions Love. Po powrocie do Francji i czteroletniej przerwie w pracy nakręciła dokument o swoich sąsiadach Dagerotypy - od paryskiej ulicy Daguerre'a, na której mieszka od lat.

W 1977 roku Varda zaskoczyła francuską widownię mocnym feministycznym filmem Jedna śpiewa, druga nie. W 1979 wraz z mężem znowu wyjechała do Ameryki. Nakręciła tam dokumentalną opowieść o muralach Mur murs i fabułę Documenteur o porzuconej przez mężczyznę Francuzce, żyjącej w Los Angeles z synem. W 1984 roku zrealizowała imitującą dokument fabułę, nagradzaną w 1985 roku Złotym Lwem na festiwalu w Wenecji - Bez dachu i praw z Sandrine Bonnaire w roli głównej. Dwa lata później jej współpraca z aktorką i piosenkarką Jane Birkin zaowocowała filmami Agnès V. o Jane B. i Kung-fu Master. W latach 90., po śmierci Demy'ego zrealizowała o nim trzy wspomnieniowe filmy: fabułę Kuba z Nantes oraz dokumentalne Panienki miały 25 lat i Świat Jacques'a Demy. Jest autorką żartobliwej fantazji Sto i jedna noc z okazji stulecia kina. W 2000 roku zachwyciła francuską widownię i międzynarodową krytykę skromnym, nakręconym cyfrową kamerą dokumentem Zbieracze i zbieraczka, uzupełnionym o suplement Zbieracze i zbieraczka... dwa lata później. Filmem zbierającym jej doświadczenia osobiste i zawodowe są Plaże Agnès, autobiografia nakręcona z okazji 80-tych urodzin reżyserki.