Mówią o nim „ostatni żyjący geniusz”, J. M. Coetzee dodaje: „głęboka empatia, niespotykana inwencja". Retrospektywę twórczości Williama Kentridge'a obejrzymy już za rok, podczas 13. edycji festiwalu. Dziewięciominutowa animacja Felix in Exile jest jej zapowiedzią.

William Kentridge, południowoafrykański grafik, rysownik, performer, autor filmów animowanych i instalacji, urodził się w Johannesburgu w 1955 roku. Studiował nauki polityczne i wiedzę o Afryce, jest też dyplomowanym artystą. We wczesnych latach 80., chcąc zostać aktorem, studiował sztukę mimiczną i wiedzę o teatrze w L'École Internationale de Théâtre Jacques Lecoq w Paryżu. Zmienił jednak plany, choć w latach 1975 - 1991 grywał i reżyserował w Junction Avenue Theatre Company w Johannesburgu. W latach 80. pracował dla telewizji. Należy do trzeciego pokolenia w południowoafrykańskiej rodzinie o litewsko-żydowskich korzeniach, jego rodzice - prawnicy bronili w głośnych sprawach sądowych ofiar apartheidu. Prace artysty oscylowały zawsze wokół ważnych z tej perspektywy, aktualnych i często niewygodnych tematów - przemocy i niesprawiedliwości, uprzywilejowania białej i cierpienia czarnej ludności RPA.

Swoje prace wystawiał w największych światowych galeriach: m.in. The Museum of Modern Art w Nowym Jorku (1999, 2010); Centre Pompidou w Paryżu (2002); The Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku (2004); Guggenheim Museum w Berlinie (2005); podczas Documenta w Kassel (1997, 2002); Biennale w Stambule (1999); Biennale w Szanghaju (2000).

Między 1989 a 2003 rokiem Kentridge zrealizował dziewięć krótkich filmów pod wspólnym tytułem 9 Drawings for Projection: Johannesburg, 2nd Greatest City After Paris (1989), Monument (1990), Mine (1991), Sobriety, Obesity & Growing Old (1991), Felix in Exile (1994), History of the Main Complaint (1996), Weighing and Wanting (1998), and Stereoscope (1999), Tide Table (2003). Wypracował własną metodę animacji, przypominającą palimpsest - fotografuje wprawione w ruch sekwencje własnych szkiców, poszczególne fragmenty ruchu nanosząc wciąż na tę samą kartkę.

W 1994 roku powstaje Felix In Exile: „Felix in Exile to film zrealizowany tuż przed pierwszymi, demokratycznymi wyborami w Republice Południowej Afryki. Utwór ten zadaje pytanie o to, jak będą zapamiętani ludzie, którzy przeszli trudną drogę, walcząc o nowy system społeczny – twierdzi William Kentridge.

Felix in Exile w programie 12. MFF TNH

„Ostatni żyjący geniusz – mówią kolekcjonerzy jego sztuki. Głęboka empatia, niespotykana inwencja – pisze o nim J. M. Coetzee. Wystawy w największych galeriach sztuki, na weneckim Biennale, na Documenta w Kassel, na najważniejszych imprezach filmowych na świecie – retrospektywy m.in. na festiwalach w Edynburgu i Cannes. (...) Swoje filmy animowane nazywa „rysunkami do projekcji” i pokazuje nie na ekranie kinowym, lecz w przestrzeniach galeryjnych jako instalacje. Rysuje z rozmachem na dużych formatach węglem na grubym papierze. Czernie wydają się tu solidne i głębokie, a można je zetrzeć jednym trzepnięciem szmaty – „Uwodzi mnie łatwość, z jaką rysunek może zniknąć – wytarty gumką, ścierką czy nawet oddechem” – pisze.”

Adriana Prodeus: Kentridge w Polsce ("Dwutygodnik")