Ze względu na zawiłe procedury przypisane do  systemu edukacyjnego w Chorwacji Béla Tarr swój pomysł trzyletniego filmowego kursu doktoranckiego z udziałem największych światowych sław reżyserii postanowił zrealizować w Sarajewie pod skrzydłami prywatnego University Sarajevo School of Science and Technology. Studia w jego Film Factory przeznaczone są dla międzynarodowej grupy 16 studentów. Kurs jest płatny, przez dwa pierwsze lata studenci zrealizują 2 krótkie metraże, podczas ostatniego roku będą pracować nad pełnometrażową fabułą.

Kurs będzie miał charakter zespołowego laboratorium, w założeniu ma łączyć projekt edukacyjny z artystycznym ruchem, bazującym na osobowościach studentów. Lista wykładowców jest imponująca, w uniwersyteckim grafiku znalazły się nazwiska Jima Jarmuscha, Gusa Van Santa, Aki Kaurismäkiego, Carlosa Reygadasa, Atoma Egoyana, Manuela Grosso, Tildy Swinton, czy operatora Freda Kelemena, stałego współpracownika Tarra.

Aplikacje można składać od 1 - 21 października 2012 roku.

Film Factory

Węgier Béla Tarr to jeden z naszych ulubionych „nowohoryzontowych” reżyserów, wielokrotny gość festiwalu i bohater retrospektywy, uznawany przez międzynarodową krytykę za jednego z najciekawszych współczesnych reżyserów, urodził się w 1955 roku w Péscu. Porównywany jest do Miklósa Jancsó, Theo Angelopoulusa, Michelangelo Antonioniego, czy Andrieja Tarkowskiego. W 1981 roku ukończył wydział reżyserii Wyższej Szkoły Filmowej w Budapeszcie. Jako filmowiec-amator należał do Studia im. Béli Balazsa. W latach 1989 - 1990 był stypendystą DAAD w Berlinie, a od 1990 roku jest docentem berlińskiej Akademii Filmowej. Od 1997 jest także członkiem Europejskiej Akademii Filmowej.

Pierwszy krótkometrażowy film wyreżyserował w wieku 16 lat. Od tamtej pory tematami jego filmów są zazwyczaj zagadnienia metafizyczne, problemy natury ludzkiej, samotności, deformacji psychiki i kalectwa. Reżyser przyznaje się do inspiracji malarstwem, w szczególności obrazami Petera Breugla i Heronima Boscha, a także filmami Andrieja Tarkowskiego. Béla Tarr operuje własnym, niepowtarzalnym językiem filmowym: pół-dokumentalną narracją, zamiłowaniem do długich ujęć, do mrocznych, hipnotycznych, czarno-białych zdjęć. Stosuje improwizację, najchętniej współpracując z aktorami-amatorami.

Po zrealizowaniu pełnometrażowego debiutu Ognisko zapalne (Családi tuzfészek, 1979) został przyjęty do grupy filmowców określających się jako Szkoła Budapeszteńska, która w rezultacie oparła swoje założenia na stylu Tarra, wyróżniającego się wśród nich największym talentem i oryginalnością. W drugiej połowie lat 80. reżyser odszedł od ponurego realizmu cinéma vérité i przyjął bardziej metafizyczne spojrzenie. Nad swoim prawie ośmiogodzinnym arcydziełem - Szatańskie tango (Sátántangó) - pracował ponad siedem lat. Film miał premierę w 1994 roku i zdobył uznanie na całym świecie. Jego ostatnie dzieło Koń turyński otrzymał główną nagrodę jury na MFF w Berlinie w 2011 roku. Stale współpracuje z pisarzem László Krasznahorkaiem, razem piszą scenariusze oraz z montażystką Ágnes Hranitzky, którą uznaje za współreżyserkę swoich filmów, która jest jego życiową partnerką od ponad 20 lat.