Skok w przepaść
Charakterystyczne dla lat 90. kino nihilistyczne, zarówno jeżeli chodzi o fabułę – opowieść o młodych ludziach należących do paramilitarnej grupy – jak i stronę formalną – ścieżkę dźwiękową czy nerwową pracę kamery. Skok w przepaść odkrył dla kina Najwę Nimri, niezwykłą aktorkę kinematografii hiszpańskiej. Jej ówczesny partner życiowy Daniel Calparsoro, reżyser, scenarzysta i producent filmu, zadziwił krytyków rozmachem swojego kina i reżyserią naznaczoną fizycznością. Kręcone na wysypiskach śmieci i w opuszczonych fabrykach zdjęcia pasują do podejmowanej tematyki – poczucia beznadziei, wszechobecnej przemocy i uzależnienia od narkotyków. Daniel Calparsoro zadebiutował jako twórca pełen gniewu, a przesłanie jego filmu wydaje się uniwersalne – jak lęk odczuwany przez każdego, kto stanął na skraju przepaści.
Daniel Calparsoro
Po debiutanckim Skoku w przepaść krytyka z uwagą zaczęła przypatrywać się twórczości Daniela Calparsora. W ciągu trzech lat zrealizował on trzy filmy. Jego kino okazało się impulsywne i gniewne. Z czasem zaczął współpracować z telewizją i dał się poznać jako sprawny reżyser thrillerów. Dziś już nikt nie wątpi w jego reżyserskie zdolności. Jego ostatni film Cien años de perdón jest świadectwem twórczej dojrzałości.
1995 Skok w przepaść / Salto al vacío / Jump Into the Void
1997 Na oślep / A ciegas / Blinded
2000 Asfalto
2012 Invasor / Invader
2014 Cien años de perdón