Nie słyszę już gitary
W intymnych filmach Garrela, inspirującego się kinem Godarda i postrzeganego jako najbardziej konsekwentny wciąż tworzący spadkobierca Nowej Fali, mocno wybrzmiewają autobiograficzne wątki. Tak też jest w wypadku tej surowej, a zarazem przesyconej emocjami opowieści. Reżyser zadedykował ją słynnej piosenkarce i muzie Andy’ego Warhola, Nico – swojej wieloletniej partnerce, która zmarła w 1988 roku. Melancholijny film zrodzony z żałoby po ukochanej to jednocześnie gorzki portret generacji Garrela i gest pożegnania z czasami młodości – Majem ’68, który przyniósł rozczarowanie. Ekranowym alter ego artysty jest Gérard, wrażliwy i zagubiony mężczyzna zakochany w piegowatej Marianne. Miłość jest dla niego sensem życia – bohater wierzy, że uczucie jest w stanie przetrwać wszystko, i nie dopuszcza do siebie myśli, że tak jak jego młodzieńcze ideały może ono być trującą iluzją.
Philippe Garrel
Urodzony w 1948 roku francuski reżyser, syn znanego aktora Maurice’a Garrela, jeden z najważniejszych kontynuatorów francuskiej Nowej Fali. Zadebiutował już w wieku 16 lat filmem Skłócone dzieci. Jego filmy to liryczne autoportrety, kinofilskie hołdy dla ulubionych twórców i krytyczne portrety społeczeństwa. Jego pierwszym wielkim sukcesem było Skryte dziecko, za które otrzymał w 1979 roku Nagrodę Jeana Vigo. Do najważniejszych filmów Garrela należą także Liberté, la nuit, Dzika niewinność i nawiązujący do wydarzeń Maja ’68 Zwyczajni kochankowie.
1979 Sekretne dziecko / L’enfant secret / The Secret Child
1991 Nie słyszę już gitary / J'entends plus la guitare / I Don't Hear the Guitar Anymore
1984 Liberté, la nuit / Liberty at Night
1999 Powiew nocy / Le vent de la nuit / Night Wind
2005 Zwyczajni kochankowie / Les amants réguliers / Regular Lovers