Czerwony lobik
Ostatnia część cyklu o Michele Apicelli. Z filmu zamykającego ważny etap w swojej karierze Nanni Moretti uczynił poetycką medytację nad naturą tożsamości. W jednej z pierwszych scen główny bohater ulega wypadkowi, w wyniku którego traci pamięć. Mimo wszystko próbuje normalnie żyć i wraz z kolegami z drużyny bierze udział w ważnym meczu piłki wodnej (dyscyplina ta jest bardzo popularna we Włoszech, od wczesnego dzieciństwa uprawiał ją też Moretti). Podczas przerw w grze Michele próbuje dotrzeć do głęboko ukrytych wspomnień z dzieciństwa i burzliwej młodości. Jak zwykle u Morettiego, wymiar prywatny ściśle łączy się z politycznym, a osobiste kłopoty Apicelli przypadają na czas głębokiego kryzysu włoskiej lewicy. Na szczęście od wszystkich tych problemów można uciec do świata kina. W najsłynniejszej scenie Czerwonego lobika Michele i spółka przerywają swoje codzienne czynności, by obejrzeć pokazywanego właśnie w telewizji Doktora Żywago i z pasją dopingować bohaterów.
nagrody
São Paulo FF 1990 – Film Critics AwardNanni Moretti
Urodził się w 1953 roku w Bruneck w Tyrolu Południowym w rodzinie nauczycielskiej. Pierwsze próby reżyserskie podjął już w wieku 20 lat. Jego pełnometrażowym debiutem okazał się zrealizowany w 1976 roku Jestem samowystarczalny. Pięć lat później za film Złote sny otrzymał Nagrodę Specjalną Jury na festiwalu w Wenecji. Bardzo szybko wypracował autorski styl, na który składają się zaangażowanie polityczne po stronie lewicy, absurdalne poczucie humoru i częste sięganie po motywy autobiograficzne. W latach 80. zaprzyjaźnił się z Krzysztofem Kieślowskim i miał zagrać jedną z ról w Podwójnym życiu Weroniki. Plany te pokrzyżowała jednak zdiagnozowana u Morettiego choroba. Walka z rakiem stanowi jeden z centralnych motywów nakręconego w 1993 roku Dziennika intymnego, który otrzymał nagrodę za najlepszą reżyserię w Cannes. Osiem lat później Moretti triumfował na tym samym festiwalu za sprawą Pokoju syna. Autor Kajmana należy dziś do tzw. „canneńskiej rodziny”, a jego kolejne dzieła regularnie pojawiają się w konkursie głównym tej najbardziej prestiżowej imprezy filmowej świata. Nie inaczej było z zamykającą dotychczasowy dorobek reżysera Moją matką, która wyjechała z Lazurowego Wybrzeża z Nagrodą Jury Ekumenicznego. Moretti nie tylko staje za kamerą, lecz także występuje w swoich filmach jako aktor. Od czasu do czasu pojawia się w tej roli również u kolegów po fachu, u braci Taviani czy Danielego Luchettiego.
1978 Ecce bombo
1981 Złote sny / Sogni d'oro / Golden Dreams
1985 Idźcie, ofiara spełniona / La messa è finita / The Mass Is Ended
1993 Dziennik intymny / Caro diario / Dear Diary
1998 Kwiecień / Aprile / April
2001 Pokój syna / La stanza del figlio / The Son's Room
2006 Kajman / Il caimano / The Caiman
2011 Habemus Papam – mamy papieża / Habemus Papam / We Have a Pope
2015 Moja matka / Mia madre / My Mother