Christoph Girardet, Matthias Müller II
Play
Na ekranie widownia spektaklu. Mozaika scen z filmów fabularnych, w trakcie których publiczność znajduje się w centrum kadru. W Play widowiskiem stają się reakcje oglądających, którzy wzajemnie na siebie oddziałują. Jednostki porywają rozentuzjazmowane tłumy. Od żywiołowych oklasków widowni aż do złości, niesmaku i pustej sali. Film był pokazywany na festiwalach w Toronto i Rotterdamie w 2005 roku.
Joanna Ostrowska
Kristall
Melodramatyczna historia zbudowana z ciągu scen z różnych filmów fabularnych, która rozgrywa się w lustrzanych przestrzeniach. W Kristall powielane są intymne gesty postaci dramatu, których zniekształcone odbicia tworzą zupełnie nowy obraz. Lustro pęka tylko pozornie, a zniekształcone oblicza bohaterów stale się multiplikują, wywołując efekt niepokoju i wątpliwości.
Mirror
Koniec wystawnego przyjęcia w praktycznie pustej sali. Dźwięk zapalanych lamp, migoczące światło, które na przemian odsłania i zasłania postacie: mężczyznę i kobietę znajdujących się na tle innych gości i pustych krzeseł. Moment napięcia, tuż po jakimś istotnym wydarzeniu, gdy wszyscy czekają na rozwiązanie. Film Mirror był pokazywany m.in. na festiwalu w Oberhausen (2004) i w Rotterdamie (2005).
Maybe Siam
Na początku Maybe Siam kadr jest czarny. Trwa to kilka sekund. Zaraz potem pojawia się scena, w której brakuje dźwięku. Przez cały film obraz występuje na przemian z dźwiękiem. Sceny z filmów fabularnych, w których bohaterami są niewidomi, zostały ze sobą zmontowane. Postacie próbują pokonać dystans, odnaleźć się w danej przestrzeni, opierają się na wyobraźni zamiast widzieć. W tle odrobinę ironiczna piosenka Far Away Places. Film Girardeta i Müllera był pokazywany m.in. na Torino Film Festivalu w 2010 roku.
contre-jour
Powiedz mi, co widzisz? (…) Gdybyś tylko mógł widzieć to, co ja widzę. W contre-jour punktem wyjścia jest specyficzna sytuacja, w której lekarz i pacjent próbują nawzajem zrozumieć swoje „widzenie”. Ich spojrzenia nie mogą być tożsame. Zaburzenia, dziwaczne wizje, stroboskopowe światło i „pseudomedyczna” próba opisu sposobu postrzegania kogoś innego tworzą coś w rodzaju wizualnego eksperymentu, w którym światło panuje nad percepcją obrazu.
Meteor
Świat wyobraźni dziecka – przerażającego chłopca z czarno-białych filmów m.in. Ingmara Bergmana, Jeana Vigo i François Truffauta – został zestawiony z fragmentami starych produkcji science fiction. W Meteorze dorastanie oddane jest za pomocą metafory podboju kosmosu. Całość dopełnia muzyka Pucciniego. Film był pokazywany w sekcji Horyzonty na MFF w Wenecji w 2011 roku.