#artselfie z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie
Linia
Paweł Kwiek w pracy wideo Linia kontynuuje swoje wcześniejsze filmowe eksperymenty dotyczące koncepcji Dokumentu obiektywnego o człowieku. Kwiek poprosił grupę osób, które przyszły na jego występ do galerii Znak w Łodzi, o narysowanie na kartce papieru linii w dowolnym kształcie. Linia ta stała się następnie instrukcją, zgodnie z którą Kwiek filmował daną osobę. Podobnie jak w przypadku Dokumentu obiektywnego o c9złowieku (realizującego w znacznej mierze założenia Formy Otwartej Oskara Hansena), również tutaj Kwiek wykreował sytuację, w której to portretowana osoba sama tworzyła język, za pomocą którego była opisywana, a reżyser/operator wykonywał tylko jej polecenia. Wśród uczestniczących w zdarzeniu wykreowanym przez Kwieka możemy zobaczyć m.in. Urszulę Czartoryską, Ryszarda Waśkę, Józefa Robakowskiego, Janusza Zagrodzkiego.
Paweł Kwiek
(ur. 1951) jeden z najciekawszych artystów polskiej neoawangardy lat 70. Uczestniczył – równolegle – w działaniach łódzkiego Warsztatu Formy Filmowej (był jednym z jego głównych animatorów) oraz warszawskiej grupy artystów zafascynowanych teorią i praktyką Formy Otwartej Oskara Hansena.
1972 Ja i telefon
1972 1, 2, 3... Ćwiczenie operatorskie
1979/2008 Międzyrysunki
1978 Linia
Żywa Galeria: Akcja 18 stycznia 1975
Epizod zrealizowany do filmu Żywa galeria (1975) Józefa Robakowskiego. W studiu filmowym na białym tle pojawia się grupa kolorowo ubranych młodych ludzi, którzy w kolejnych migawkowych scenach ustawiają się tak, że widziani z góry (przez obiektyw kamery) tworzą własnymi ciałami poszczególne litery alfabetu, które układają się w napis: ANDRZEJ LACHOWICZ. Artysta stara się po raz kolejny mówić: „Ja to inni” – zaznaczenie jego obecności jest dobitne, wręcz przywołuje totalitarną estetykę kultu jednostki.
Andrzej Lachowicz
(ur. 1939) grafik, fotograf, malarz, twórca filmów i teoretyk sztuki. Studiował w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1957-1960), potem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu pod skrzydłami prof. Stanisława Dawskiego. Od 1968 jest członkiem ZPAF. W latach 1970-1981 prowadził galerię Permafo. W 2009 został odznaczony Srebrnym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" oraz otrzymał Nagrodę im. Katarzyny Kobro. W swojej twórczości Lachowicz rozwija teorię sztuki permanentnej, której głównym aspektem jest “niekończenie się”. Jest m. in. autorem rozpoczętych w latach 1960. cykli: Cienie, Typologie, Transplantacje.
Dzień po dniu
Dzięki ekspresyjnej, bazującej na powtarzalności ujęć strukturze film niezwykle dynamicznie wizualizuje osobiste emocje i podświadome pragnienia artystki. Obsesyjnie skupia ona swoją uwagę na zwyczajnych przedmiotach, których istnienie traci w wykreowanych przez nią sytuacjach swoją racjonalność.
Fascynacja rzeczami zostaje tu sprowadzona do poziomu nieokiełznanego pociągu fizycznego, co wydaje się demaskować pustkę, której wypełnieniem kuszą dobra materialne. Artystka stawia jednak w centrum uwagi także swoje ciało. Nie jest ono jedynie narzędziem ekspresji, łącznikiem między rzeczywistością a wyobraźnią, lecz podmiotem wchodzącym w interakcje z materialną rzeczywistością, zarówno czysto fizyczne – negocjacje granic między nią a światem zewnętrznym – jak i ideologiczne. Tyszkiewicz bada tu bowiem także obszar performatywności płci kulturowej oraz sferę przedmiotów oddziałujących na postrzeganie kobiecej seksualności.
Opis na podstawie: D. Crowley, Sztuka konsumpcji, w: 1,2,3... Awangarda. Film/Sztuka pomiędzy eksperymentem a archiwum, red. Ł. Ronduda, F. Zeyfang, Warszawa 2006; Ł. Ronduda, Sztuka polska lat 70. Awangarda, Warszawa 2009.
Teresa Tyszkiewicz
Artystka, która zajmuje się fotografią, filmem eksperymentalnym, rysunkiem, performansem, malarstwem, tworzy obiekty przestrzenne i rzeźby.
1979 Stałe zajęcie
1980 Druga strona
1981 Adaptacja
1981 Oddech
Audiofil
Jerzy Truszkowski wspólnie z Liberą, Konopką i Rydeckim tworzył w połowie lat 80. wspólnotę artystyczną. Wspólnotę, w której było intensywne, kreatywne „kolorowe” życie, kontestujące brzydotę i marazm egzystencji w Polsce. Warto tutaj przypomnieć, że artysta należał do tzw. straconego pokolenia lat 80., generacji, której najbardziej twórcze lata życia przypadły na jałowy i depresyjny czas stanu wojennego. Trudnym warunkom społeczno-politycznym odpowiadał kryzys filozoficzno-artystyczny związany z dominacją filozofii postmodernistycznej, potwierdzającej rozbicie, chaotyczność i niepokój współczesnego świata, którego nie organizują już żadne metanarracje. Tego typu sytuacja zmuszała do wysiłku autokreacji, do tworzenia osobistych autoutopii, zmuszała do zadawania sobie najbardziej źródłowych pytań dotyczących własnej egzystencji.
Opis na podstawie: Ł. Ronduda, Nurty ukrytej dekady, w: Ukryta Dekada, Polska Sztuka Wideo 1985-1995, red. P. Krajewski, V. Kutlubasis-Krajewska, Wrocław 2010
Jerzy Truszkowski
(ur. 1961) Malarz, performer, twórca fotografii i filmów, a także krytyk, kurator, autor publikacji i książek o sztuce. W 1986 roku uzyskał dyplom Instytutu Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Studiował też na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Już w pierwszej połowie lat 80. wystawiał swoje prace oraz fotograficzne i filmowe dokumentacje działań zaznaczając swoją obecność w kręgu lubelskiego BWA oraz w środowisku łódzkim i warszawskim. W Łodzi współtworzył kontrkulturowe ugrupowania artystyczne, takie jak Kultura Zrzuty (wraz z grupą Łódź Kaliska, Zbyszko Trzeciakowskim, Jackiem Rydeckim), czy też późniejsza muzyczno-artystyczna formacja Sternenhoch wraz z powstałą wokół niej artystyczną komuną (Zbigniew Libera, Barbara Konopka, Anna „Mirosawa” Nowak, Jacek Rydecki). Współredagował także niezależne periodyki „Tango” oraz „Halo halo”. Od 1984 roku był asystentem duetu KwieKulik.
1986 Audiofil
1987 Pożegnanie Europy
1988 K smerti
Black
Black odbywa się w absolutnej ciemności, ogranicza zmysłowe doznania do widoku ciała artystki. Ta ciemność odgrywa aktywną rolę – nie tylko zapewnia tło, ale również wyznacza niesamowitą przestrzeń snu czy nieświadomości, przestrzeń, w której ograniczenia ciała zanikają. Film rozpoczyna sekwencja, w której artystka zakrywa kolejne części swego ciała czarnymi rękawiczkami, rajstopami, swetrem, pogrążając je w ciemności. Następnie film wprowadza i rozwija klasyczne motywy surrealistyczne: przemierzanie niesamowitego, wąskie przejścia w kolejne wyobrażone przestrzenie, motyw ślepnięcia i kurczenia się, klaustrofobiczną przestrzeń i wreszcie zbliżenie na szeroko otwarte usta aż do sceny baletu mechanicznego na tle gwieździstego nieba.
Opis na podstawie tekstu Krzysztofa Pijarskiego.
Aneta Grzeszykowska
Urodzona w 1974 roku w Warszawie, autorka fotografii, obiektów, filmów. W 1999 ukończyła Wydział Grafiki ASP w Warszawie. Artystka od 1999 pracowała w duecie ze swoim mężem Janem Smagą. Od 2005 roku wystawia indywidualnie swoje projekty, w których podejmuje tematykę tożsamości jednostki oraz percepcji drugiego człowieka, zapośredniczonej poprzez medium. Koncentruje się najczęściej na defragmentacji ciała i pamięci, a także odnosi się do automitologii i dziecięcych traum. Została laureatką Paszportów „Polityki" za rok 2013. Współpracuje z warszawską galerią Raster. Mieszka i pracuje w Warszawie.
2007 Black
2008 Ból głowy
2008 Bolimorfia
2011 Dziury
Negative Process
Film towarzyszył realizacji cyklu Negative Book powstałego na przełomie 2012 i 2013 roku, stanowiącego rodzaj gry artystki z medium fotografii, a w szczególności z odwracalnością relacji pomiędzy negatywem i pozytywem. Grzeszykowska przenicowuje tutaj fotografię, traktując ją jako materiał do edytowania tego, co widzialne. Fotografie przedstawiające zaaranżowane sceny z codziennego życia, a także portrety i zdjęcia z podróży prezentowane są w negatywach, na których postać artystki widoczna jest zawsze w nienaturalnie jasnej, pozytywowej odsłonie. Własne ciało Grzeszykowska pokryła ciemną farbą.
Aneta Grzeszykowska
Urodzona w 1974 roku w Warszawie, autorka fotografii, obiektów, filmów. W 1999 ukończyła Wydział Grafiki ASP w Warszawie. Artystka od 1999 pracowała w duecie ze swoim mężem Janem Smagą. Od 2005 roku wystawia indywidualnie swoje projekty, w których podejmuje tematykę tożsamości jednostki oraz percepcji drugiego człowieka, zapośredniczonej poprzez medium. Koncentruje się najczęściej na defragmentacji ciała i pamięci, a także odnosi się do automitologii i dziecięcych traum. Została laureatką Paszportów „Polityki" za rok 2013. Współpracuje z warszawską galerią Raster. Mieszka i pracuje w Warszawie.
2007 Black
2008 Ból głowy
2008 Bolimorfia
2011 Dziury
Blog
Blog to zbiór filmów opisujących codzienną egzystencję młodej artystki, której bliższe są teledyski, kreskówki i program rozrywkowy Jackass niż realne życiowe problemy. Zblazowana, znudzona wszystkim 20-latka prowokuje dziwne zdarzenia, próbuje ułatwiać, komplikować, urozmaicać sobie życie do granic możliwości. Naśladuje zachowania kreskówkowych bohaterów, otacza się kolorami prosto z teledysków i nadużywa youtube'owego poczucia humoru. Kiedy wkłada głowę do dziupli, udając, że nie może jej wyjąć, niespodziewanie symulacja zaczyna stawać się prawdą...
Ada Karczmarczyk
(ur. 1985) Artystka, absolwentka ASP w Poznaniu z dyplomem w zakresie intermediów. Jest członkinią duetu Virgin$ Deluxe Edition (wraz z Anetą Ptak). Mieszka i pracuje w Warszawie.
2008 Kryzys
2010 Blog
2010 American Girl