Zbliżenie uzyskane dzięki kamerze filmowej, użytej w funkcji mikroskopu wycelowanego w podświadomość człowieka, zawsze jest zbyt małe lub zbyt duże. Zbyt małe, by zrozumieć, zbyt duże, by zobaczyć. Chcąc przeniknąć granicę pomiędzy wnętrzem i zewnętrzem naszego ciała, możemy rozerwać skórę lub wniknąć w jej pory. W pierwszym przypadku naruszymy delikatną homeostazę organizmu, w drugim – znajdziemy się w położeniu, którego nie sposób odnieść do naszego doświadczenia.

Biorąc na warsztat kierowany do reporterów film instruktażowy, Eve Heller opowiada o fenomenie barwnej taśmy 16 mm. Działanie czasu sygnalizowane jest przez różową tonację rolki, wynikającą z największej trwałości magenty w trójbarwnym spektrum kolorystycznym. Odtwarzane synchronicznie fragmenty obrazu i zapisanej optycznie ścieżki dźwiękowej ujawniają fakt 26-klatkowego przesunięcia dźwięku i wizji, dyktowanego specyfiką konstrukcji i dedykowanego taśmie projektora.

Astor Place to przecznica na dolnym Manhattanie, której sercem jest plac z masywnym prostopadłościanem rzeźby Alamo w samym centrum. Wraz z filmem Eve Heller, Astor Place dołącza do takich fantazmatycznych lokalizacji jak stacja kolejowa La Ciotat czy fotografowany każdego dnia przez bohatera Dymu Wayne’a Wanga zbieg ulic – Szesnastej z zachodnią Prospect Park. Ustawiona za szybą kawiarni kamera demokratycznie rejestruje tłumy przechodniów, z których każdy mógłby stać się bohaterem. Innej historii.

Zaćmienie to zjawisko polegające na tym, że cień jednego ciała pada na powierzchnię drugiego, możliwe, gdy oba ciała i źródło światła znajdują się w tej samej linii. W strumieniu światła pochodzącym z projektora negatyw rzutuje na pozytyw, obraz ruchu na martwą naturę, zanurzona w wodzie łydka na targany wiatrem liść. Refleksy, rozproszone w tych ośrodkach, błądzą i rozlewają się gdzieś pomiędzy kadrami, wzmacniając ich wzajemne kontrasty.

Jacques Lacan definiuje spojrzenie jako coś zewnętrznego wobec podmiotu. Spojrzenie czai się w ciemnym oknie, w mijanej bramie i łypiącym migawką obiektywie kamery. Dziewiętnastoletnia Eve Heller w młodzieńczym impulsie powieliła gest Filipa Mosza z Amatora, licząc na to, że kierując kamerę na siebie, uzyska pełną autonomię – stając się jednocześnie dyspozytorem i obiektem spojrzenia.

Jedno ujęcie, jedna rolka taśmy 8 mm i jedno ustawienie kamery. W kadrze kilka barwnych plam, a ciągłość długich pionowych smug zaburzana jest przez punktowe źródła światła. W obrazach anamorficznych kluczem do rozszyfrowania sensu jest spojrzenie pod odpowiednim kątem, w One wymaganych współrzędnych dostarcza nam niespodziewany ruch wewnątrz ujęcia. Przez moment mamy pewność, przez tę krótką chwilę, zanim wszystko zanurzy się w ponownym bezruchu.