Złote sny
Trzeci film Nanniego Morettiego wydaje się bardziej przystępny od jego wcześniejszych dokonań i ujmuje autoironicznym poczuciem humoru. Michele Apicella, uznawany za alter ego reżysera, jest filmowcem, który musi zmierzyć się z negatywnymi skutkami swoich pierwszych sukcesów. Podczas spotkań z publicznością słyszy, że jego kino jest przeintelektualizowane i nic nie obchodzi „gospodyń domowych z Treviso”. Kryzys twórczy Apicelli pogłębiają także kłopoty na planie najnowszego filmu – dziwacznej opowieści o relacjach Zygmunta Freuda z matką. Od codziennych kłopotów Michele stara się uciec w świat snów. Oniryczne wizje nie przynoszą jednak ulgi, lecz tylko wzmagają frustracje i traumy bohatera. Złote sny podzieliły włoską publiczność. Do grona przeciwników filmu zaliczał się Sergio Leone, który uznał Morettiego za nieudolnego naśladowcę Felliniego i powiedział, że jego dzieło to „raczej 1 i ¼ niż 8 i ½”. Zupełnie inne zdanie mieli za to jurorzy festiwalu w Wenecji. Gremium pod przewodnictwem słynnego pisarza Italo Calvino przyznało Złotym snom prestiżową Nagrodę Specjalną Jury..
nagrody
Venice IFF 1981 – Special Jury PrizeNanni Moretti
Urodził się w 1953 roku w Bruneck w Tyrolu Południowym w rodzinie nauczycielskiej. Pierwsze próby reżyserskie podjął już w wieku 20 lat. Jego pełnometrażowym debiutem okazał się zrealizowany w 1976 roku Jestem samowystarczalny. Pięć lat później za film Złote sny otrzymał Nagrodę Specjalną Jury na festiwalu w Wenecji. Bardzo szybko wypracował autorski styl, na który składają się zaangażowanie polityczne po stronie lewicy, absurdalne poczucie humoru i częste sięganie po motywy autobiograficzne. W latach 80. zaprzyjaźnił się z Krzysztofem Kieślowskim i miał zagrać jedną z ról w Podwójnym życiu Weroniki. Plany te pokrzyżowała jednak zdiagnozowana u Morettiego choroba. Walka z rakiem stanowi jeden z centralnych motywów nakręconego w 1993 roku Dziennika intymnego, który otrzymał nagrodę za najlepszą reżyserię w Cannes. Osiem lat później Moretti triumfował na tym samym festiwalu za sprawą Pokoju syna. Autor Kajmana należy dziś do tzw. „canneńskiej rodziny”, a jego kolejne dzieła regularnie pojawiają się w konkursie głównym tej najbardziej prestiżowej imprezy filmowej świata. Nie inaczej było z zamykającą dotychczasowy dorobek reżysera Moją matką, która wyjechała z Lazurowego Wybrzeża z Nagrodą Jury Ekumenicznego. Moretti nie tylko staje za kamerą, lecz także występuje w swoich filmach jako aktor. Od czasu do czasu pojawia się w tej roli również u kolegów po fachu, u braci Taviani czy Danielego Luchettiego.
1978 Ecce bombo
1981 Złote sny / Sogni d'oro / Golden Dreams
1985 Idźcie, ofiara spełniona / La messa è finita / The Mass Is Ended
1993 Dziennik intymny / Caro diario / Dear Diary
1998 Kwiecień / Aprile / April
2001 Pokój syna / La stanza del figlio / The Son's Room
2006 Kajman / Il caimano / The Caiman
2011 Habemus Papam – mamy papieża / Habemus Papam / We Have a Pope
2015 Moja matka / Mia madre / My Mother