Ecce bombo
Pierwszy film Nanniego Morettiego dostrzeżony poza Włochami i zakwalifikowany do konkursu głównego festiwalu w Cannes. Dwa lata po swoim debiucie, reżyser kontynuuje opowieść o Michele Apicelli. Grany przez samego Morettiego bohater nieustannie kłóci się z rodzicami i bezskutecznie poszukuje partnerki. Wraz z najlepszymi przyjaciółmi, Goffredo, Mirko i Vito, wiedzie życie przypominające jałową egzystencję tytułowych wałkoni z filmu Felliniego. Mężczyźni, choć niepozbawieni wdzięku, tkwią w marazmie i marnotrawią czas na pseudointelektualne dyskusje o otaczającym świecie. Siłą Ecce bombo – tak jak wielu późniejszych filmów Morettiego – pozostaje umiejętność połączenia kameralnego nastroju z wyrazistym przekazem politycznym. Dzieło włoskiego twórcy zostało odczytane jako manifest młodych lewicowców wyrażających rozczarowanie fiaskiem ideałów Maja ’68. Podobnie jak w Jestem samowystarczalny, reżyser nie kryje niechęci do ikon włoskiej kultury. Tym razem dostaje się – mistrzowsko wykpionemu w jednej ze scen – komikowi Alberto Sordiemu.
nagrody
Italian National Syndicate of Film Journalists 1978 – Best Original StoryNanni Moretti
Urodził się w 1953 roku w Bruneck w Tyrolu Południowym w rodzinie nauczycielskiej. Pierwsze próby reżyserskie podjął już w wieku 20 lat. Jego pełnometrażowym debiutem okazał się zrealizowany w 1976 roku Jestem samowystarczalny. Pięć lat później za film Złote sny otrzymał Nagrodę Specjalną Jury na festiwalu w Wenecji. Bardzo szybko wypracował autorski styl, na który składają się zaangażowanie polityczne po stronie lewicy, absurdalne poczucie humoru i częste sięganie po motywy autobiograficzne. W latach 80. zaprzyjaźnił się z Krzysztofem Kieślowskim i miał zagrać jedną z ról w Podwójnym życiu Weroniki. Plany te pokrzyżowała jednak zdiagnozowana u Morettiego choroba. Walka z rakiem stanowi jeden z centralnych motywów nakręconego w 1993 roku Dziennika intymnego, który otrzymał nagrodę za najlepszą reżyserię w Cannes. Osiem lat później Moretti triumfował na tym samym festiwalu za sprawą Pokoju syna. Autor Kajmana należy dziś do tzw. „canneńskiej rodziny”, a jego kolejne dzieła regularnie pojawiają się w konkursie głównym tej najbardziej prestiżowej imprezy filmowej świata. Nie inaczej było z zamykającą dotychczasowy dorobek reżysera Moją matką, która wyjechała z Lazurowego Wybrzeża z Nagrodą Jury Ekumenicznego. Moretti nie tylko staje za kamerą, lecz także występuje w swoich filmach jako aktor. Od czasu do czasu pojawia się w tej roli również u kolegów po fachu, u braci Taviani czy Danielego Luchettiego.
1978 Ecce bombo
1981 Złote sny / Sogni d'oro / Golden Dreams
1985 Idźcie, ofiara spełniona / La messa è finita / The Mass Is Ended
1993 Dziennik intymny / Caro diario / Dear Diary
1998 Kwiecień / Aprile / April
2001 Pokój syna / La stanza del figlio / The Son's Room
2006 Kajman / Il caimano / The Caiman
2011 Habemus Papam – mamy papieża / Habemus Papam / We Have a Pope
2015 Moja matka / Mia madre / My Mother