Hiszpański reżyser, scenarzysta i producent uznawany za jednego z najwybitniejszych mistrzów kina w tym kraju. Urodził się w 1940 roku w baskijskim miasteczku Karrantza Harana, a gdy miał kilka miesięcy, jego rodzice przenieśli się do San Sebastián. Później związał swoje życie z Madrytem, gdzie studiował najpierw prawo i nauki polityczne, a potem reżyserię, którą ukończył w 1963 roku. Jeszcze w czasie studiów zajął się produkcją telewizyjną i podjął współpracę jako krytyk filmowy z czasopismami "Nuestro Cine" i "Cuadernos de Arte y Pensamiento"- w obu tych dziedzinach pozostaje zresztą aktywny do dziś. W tym samym czasie zaczął też stawiać swoje pierwsze kroki w branży filmowej, pracując przy scenariuszach do filmów Miguela Picazo (Ciemne sierpniowe sny/Oscuros sueños de Agosto) oraz Antxona Eceizy (Najbliższa jesień/El próximo otoño) i występując jako aktor w Antoñito wraca do domu (Antoñito vuelve a casa) Manuela Revuelty. Już wtedy zaczął też realizować swoje pierwsze projekty krótkometrażowe, przygotowując się do pełnometrażowego debiutu, Ducha roju (El espíritu de la colmena, 1973). Pod względem tego, jak bardzo wystudiowane jest jego kino i jak duże odstępy czasu dzielą tworzone przez niego dzieła, hiszpańskiego reżysera często zestawia się m.in. z Carlem Theodorem Dreyerem i Terrence'em Malickiem. W następnych latach nakręcił bowiem zaledwie dwie kolejne produkcje pełnometrażowe i kilka krótkometrażowych włączonych w zbiorowe projekty, m.in. prezentowane w polskich kinach 10 minut później: trąbka (2002) i pokazywane na 13. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty Centro Histórico (2012).

Urodził się w 1940 roku w Teheranie. Zainteresowany sztuką od dziecka, jako osiemnastolatek wygrał konkurs malarski i rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych. W latach 60. pracował w reklamie, projektował plakaty, czołówki filmów i ilustrował książki dla dzieci. Karierę w filmie rozpoczął w wieku 30 lat jako pracownik Centrum Intelektualnego Rozwoju Dzieci i Młodzieży. Od tamtej pory napisał, wyreżyserował, zmontował i wyprodukował ponad 30 krótkometrażówek, filmów fabularnych i dokumentów, które zdobywały uznanie zarówno w Iranie, jak i na świecie. Chociaż jego styl wielokrotnie był porównywany do poetyki innych reżyserów, filmy Kiarostamiego mają unikalny charakter. Ich narracja jest niewymuszona, forma filmowa prosta, niesiona przez nią treść zaś niezwykle złożona – poetycka, liryczna, kontemplacyjna, refleksyjna oraz niecodziennie wyrafinowana.