W piątek 6 marca do kin wszedł jeden z najciekawszych filmów argentyńskich ostatnich lat Pod ochroną Diego Lermana. Poruszający dramat o rodzinie próbującej wyrwać się ze spirali domowej przemocy, ale jednocześnie wyrafinowana, pięknie poprowadzona opowieść o miłości matki i syna. Laurze udaje się przeżyć, ale po wyjściu ze szpitala wie już, że ani ona, ani jej ośmioletni syn nie wrócą do agresywnego ojca. Rozpoczynają wędrówkę w poszukiwaniu azylu, który pozwoli im rozpocząć nowe życie. Niekiedy tragikomiczne, barwne kino drogi, odwracające konwencje klasycznego dramatu o przemocy domowej. Kino wstrząsające, trzymające w napięciu i jednocześnie przywracające nadzieję, pełne optymizmu.

Światowa premiera Pod ochroną odbyła się podczas 67. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes w ramach sekcji Quinzaine des Réalisateurs (Piętnastka Reżyserów).

Pod ochroną

Refugiado
Argentyna, Francja, Polska 2014 / 95’

reżyseria: Diego Lerman
scenariusz: Diego Lerman, María Meira
zdjęcia: Wojciech Staroń
montaż: Alejandro Brodersohn
muzyka: José Villalobos
obsada: Julieta Díaz, Sebastián Molinaro, Marta Lubos, Valentina García Guerrero, Silvia Bayle, Sofia Palomino, Sandra Villani, Carina Resnisky
producent: Nicolás Avruj, Diego Lerman
produkcja: Campo Cine, Bellota Films, Burning Blue, Staron Film, Rio Rojo, Gale Cine, Backup Media
dystrybucja: Stowarzyszenie Nowe Horyzonty

w kinach od 6 marca 2015

Nadał swoim nożom imiona. Powiedział, żebym się nie wymądrzała, bo będę mieć do czynienia z Don Raulem. To był taki jego żart - opowiada w schronisku dla skrzywdzonych kobiet swoim towarzyszkom Laura, ofiara domowej przemocy. Tym razem jest zdeterminowana, by wraz ze swym ośmioletnim synem Matiasem nie wracać do agresywnego męża. Zdaje sobie jednak sprawę, że będzie musiała poszukać dla nich nowego miejsca, w którym oboje będą mogli rozpocząć normalne życie, bez nieustannego oglądania się za siebie. Stawką jest tu nie tylko uwolnienie się od ciągłego strachu, ale również ocalenie psychiki chłopca, którego przyszłość staje się coraz bardziej niepewna. Pod ochroną to proste, prawdziwe, emocjonalne kino o próbie wyrwania się ze spirali niezawinionej przemocy. Znakomicie zrealizowane, do czego przyczynił się także ceniony operator Wojciech Staroń, autor zdjęć m.in. do Placu Zbawiciela (2006) oraz Nagrody (2011).

Roman Gutek relacjonował z Cannes: Wczoraj odkryciem było Refugiado (Pod ochroną) ze zdjęciami Wojtka Staronia. Dramat matki i synka pokazany w delikatny sposób. Świetnie zrealizowany.

Wojciech Staroń: Chciałem połączyć emocjonalną, podążającą za bohaterem kamerę z ręki, z kamerą bardziej obiektywną, obserwacyjną, budującą pewien nastrój, hamującą trochę gonitwę wynikającą z tego, że bohaterowie uciekają przez większą część filmu. Ja i Diego jesteśmy z nurtu kina, który ktoś nazwał celnie hand-held social realism, dramatu ze społecznym kontekstem. Bardzo podobało mi się w tym projekcie i inspirowało mnie to, że Pod ochroną staje w obronie pokrzywdzonych. Broni kobiet i dzieci, które nie mogą normalnie żyć, bo w ich domach rozgrywa się horror.

Małgorzata Staroń: Argentyńczycy podkreślają, że pokazany w filmie problem terroryzowania żon przez mężów jest charakterystyczny dla ich kraju. Ja uważam, że on pojawia się również w Polsce i temat Pod ochroną jest uniwersalny. U nas to jednak wciąż tabu, podczas gdy w Argentynie udało się stworzyć schemat działania wobec kobiet w zagrożeniu. Kobieta ma tam więcej do powiedzenia niż u nas i to mi się w tym scenariuszu podobało, że bohater opiekował się kobietą, wyraźnie stawał po jej stronie. (portalfilmowy.pl)

"Polski operator - Wojciech Staroń - znów staje za kamerą w dalekiej Argentynie, bo po Nagrodzie wszyscy mogliśmy się przekonać, że mało kto tak subtelnie potrafi pokazywać poważne problemy dorosłych z dziecięcej perspektywy. Tym razem chodzi o problem przemocy domowej. Dotkliwie pobita przez męża Laura wraz z kilkuletnim synkiem ucieka z domu. Najpierw znajduje pomoc w specjalnym ośrodku opieki dla maltretowanych kobiet, ale gdy nie jest w stanie w sądzie stawić czoła swojemu oprawcy, decyduje się odciąć od męża-tyrana na własną rękę. W tym chaosie cały czas towarzyszy jej mały Matias, który, jak to dziecko, tęskni za domem, kolegami i ojcem, czuje ból i strach matki, ale nie do końca rozumie całą sytuację. To jego perspektywa dominuje w filmie. (…) To solidne, społeczne kino, nakręcone i ładnie, i mądrze." (Katarzyna Wolanin, wolanin.wordpress.com)

więcej o filmie i twórcach