W swoim najnowszym dziele filmowy prowokator, Guy Maddin, utrzymuje swój swobodny, łączący różne gatunki styl, który zapewnił mu pozycję jednego z najbardziej intrygujących i uznanych na świecie artystów z Kanady. Jednak nawet najwierniejsi wielbiciele Maddina mogą być zaskoczeni charakterem tego dokumentu (czy też, jak on sam to nazywa "doku-fantazji") o rodzinnym mieście. My Winnipeg ma formę pożegnalnego listu i pełen jest rozmyślań, osobistych historii, wyimków z miejskich kronik i postfreudowskich, proletariackich fantazje, łączących fantazje z dziecięcymi traumami. Reżyser w jakiś magiczny sposób doskonale scala wszystkie te elementy, tworząc całość tyle perwersyjną, co logiczną.

Steve Gravestock, MFF Toronto 2007

Pracując nad tą autobiografią, która przypomina kroniki wszystkich zaśnieżonych miejsc w kanadyjskiej prowincji Manitoba (miasto, które jest tylko cztery lata starsze niż moja babcia), Maddin raz jeszcze odnalazł się w zacisznym wnętrzu własnego dzieciństwa.

Stefanie Schulte Strathaus, MFF Berlin 2008