Tytułowe Gimli z drugiego długometrażowego filmu Maddina to mała miejscowość nad Jeziorem Winnipeg, gdzie w 1876 r. emigranci z Islandii proklamowali Republikę Nowej Islandii. Choć Nowa Islandia przetrwała do 1887 r., jej mieszkańców nękały ciągle plagi, w tym - najbardziej tragiczna - epidemia ospy, która zdziesiątkowała populację Islandczyków. Sto lat później, w 1970 r., członkinie Gimli Women's Institute zredagowały 600-stronicową Sagę Gimli - zbiór lokalnych podań. Maddin, jednocześnie onieśmielony i rozbawiony rozmachem publikacji, przystąpił do jej adaptacji. Wybrał najbardziej dramatyczny epizod - epidemię ospy.

Kanadyjski reżyser stworzył niespójną mozaikę, pełną pęknięć i zatartych miejsc. Opowieści ze szpitala w Gimli poukładane są na sobie warstwa na warstwie. Maddin przywraca ocalającą moc opowieściom, które działają jak środki znieczulające, jak teatrzyk, który towarzyszy pacjentom w trakcie operacji. Te historie pomagają poradzić sobie ze wstydem, bólem, śmiercią. Odrealniają świat i z czułością z niego żartują.

Ramą narracyjną filmu jest współczesna tragedia: w szpitalu w Gimli umiera matka dwojga małych dzieci. Jej mąż nie potrafi znieść czuwania przy chorej. Pozostawia dzieci babci, która "znieczula" je opowieścią o epidemii. Maddin roztapia jednak tę opowieść w gąszczu legend, snów i majaków.

Agata Rosochacka