Główną inspiracją wizualną dla filmu Zmierzch lodowych nimf były prace Gustave'a Moreau (1826-1898), jednego z czołowych twórców symbolizmu, scenariusz natomiast powstał na podstawie Pana, zarówno w wersji Prospera Mérimée, jak i Knuta Hamsuna, a także na motywach Burzy Williama Szekspira.

To chyba najbardziej kontrowersyjny obraz kanadyjskiego reżysera i część krytyków uznała, że tym razem Maddin przeszarżował. Nie podważając wizualnego piękna filmu i poetyckiego nastroju, zarzucali mu nadmierną, a przede wszystkim jałową stylizację. Również sam Maddin ostatecznie nie był przekonany do wyników swoich wysiłków - eksperymentu z taśmą 35 mm (zamiast typowej dla siebie 16 mm), a także pracy z zawodowymi aktorami i oparcia filmu na dialogach.

Choć film ten pod względem realizacyjnym jest w twórczości Maddina wyjątkiem, i tutaj wracają typowe dla niego obsesje - protezy, wypchane zwierzęta, lunatycy, hipnoza, historia o kłótni i wielkiej nienawiści dwóch sióstr. Zmierzch lodowych nimf cechuje niewątpliwe piękno i niezwykła uwodząca siła, być może również ze względu na jego niedoskonałości.

Agata Rosochacka