Tsai Ming-Liang często opowiada, że chyba każde jego mieszkanie było zalewane przez wodę - być może stąd tak częste powroty tego motywu w jego filmu. W Dziurze nieustanny deszcz i wszechobecna woda mają wymiar apokaliptyczny. Apokaliptyczność ta symbolizuje zarówno przełom milenijny, jak i tajemniczy wirus opanowujący Tajwan. W zniszczonym, betonowym domu, w samym środku epidemii, żyją w sąsiednich mieszkaniach mężczyzna i kobieta. Dzieli ich podłoga/sufit, a potem łączy wybita w niej/nim dziura. Hsiao-kang zaczyna niemo uczestniczyć w samotnej egzystencji dziewczyny, a jej samotność zlewa się w jedno z sączącą się zewsząd wodą. Z tego smutku wyrasta bliskość, bo też tym razem Tsai daje bohaterom szansę, a widzom nadzieję.

Typowa dla Tsaia melancholia zostaje tu jednak przełamana. Mroczny realizm zmienia się w coś zupełnie innego. W przygnębiającej scenerii zniszczenia reżyser umieszcza oderwane od narracji barwne numery musicalowe. Piosenki Grace Chang, święcącej triumfy w latach 50., to nie tylko komentarz do relacji między bohaterami, ale też szczególny hołd złożony chińskiej piosenkarce.

Karolina Kosińska