W żadnym innym filmie Tsaia Ming-lianga uczucie tęsknoty nie zostało wyrażona pełniej. Nieokreślona tęsknota Hsiao-kanga za przypadkową dziewczyną, Shiang-chyi, której sprzedał zegarek i która wyjechała do Paryża, rozpaczliwa tęsknota matki (znów powracamy w krąg rodziny) za zmarłym już ojcem, w końcu tęsknota samego reżysera za pewnym pięknym momentem w historii kina. Zegar i czas są tu wszechobecne. Hsiao-kang obsesyjnie przestawia wszystkie zegary Taipei na czas paryski. Jego matka, przekonana, że duch ojca boi się światła i żyje w innej strefie czasowej, dopasowuje do jego rytmu swoje życie.

Tęsknota jednak nie zostaje zaspokojona - Paryż jest obcy i smutny, zaklinanie czasu nie przynosi ulgi, straty miłości nie da się odwrócić. Duchy potrafią jednak znaleźć drogę w czasie i przestrzeni. To, co odeszło, może się odnaleźć w innym tu i innym teraz. Duch filmu 400 batów François Truffaut, oglądanego nocami przez Hsiao-kanga, ucieleśnia się w osobie dorosłego już Jean-Pierre'a Léauda (pamiętnego Antoine'a z francuskiego filmu), spotkanego na cmentarzu przez Shiang-chyi. Która jest tam godzina to czuły, melancholijny hołd złożony francuskiej Nowej Fali i wszelkim tęsknotom świata.

Karolina Kosińska