Paradoksalnie, choć Twarz wydaje się najbardziej wizyjnym filmem Tsai Ming-lianga, jest też najsilniej zakorzenionym w autobiografii reżysera. Tsai przyznaje, że bardzo długo myślał nad tym projektem, przez niemalże dwa lata próbował połączyć wątki, które nie dawały mu spokoju. Punktem wyjścia miało być spotkanie Jean-Pierre Léauda i Lee Kang-shenga, dwóch aktorów-postaci, tak silnie inspirujących Tsaia. Natomiast scenerią filmu miał się stać Luwr - pałac, muzeum, symbol. Reżyser spędził tam wiele godzin, oglądając obrazy i wnętrza, szukając punktu ciężkości zarówno dla tego miejsca, jak i dla swej koncepcji. Jego uwagę przykuło dzieło wyjątkowe - Św. Jan Chrzciciel Leonarda da Vinci, świetlisty portret świętego o tajemniczej, androgynicznej twarzy. Za Janem Chrzcicielem naturalnie pojawiła się postać Salome, osławionej córki Herodiady. Kiedy Tsai próbował znaleźć powiązanie dla wszystkich tych inspiracji, umarła jego matka. Żałoba i poczucie straty w naturalny sposób zdecydowały o kształcie filmu. Powstała wizja zawieszona nie tylko między rzeczywistością a nierealnością, ale też między Europą z całym jej kulturowym bagażem a Tajwanem, gdzie duch matki nie chce opuścić swego domu.

Karolina Kosińska (na podstawie materiałów nadesłanych przez producenta)