Film rozpoczyna sekwencja samochodowego karambolu. Powywracane samochody, leżące na ulicy ciała, szok, przerażenie, krew. W tym pandemonium pojawia się czerwona furgonetka, która wywozi stojących w somnambulicznym odrętwieniu ludzi poza obszar katastrofy. Wypadek łączy losy czworga bohaterów - kierowcy furgonetki, pięknej dziewczyny, jej przyszywanego ojca i jego syna. Między dziewczyną a kierowcą furgonetki rodzi się miłość. Wywołuje ona uczucie szalonej zazdrości u starszego mężczyzny.

Siła tego zastanawiającego filmu nie tkwi jednak w melodramatycznej fabule, którą odtworzyć musimy ze scen-strzępów, ale w sposobie opowiedzenia historii, inspirowanej zakończeniem Weekendu Jean-Luc Godarda. Mamy tu do czynienia ze zbiorowym portretem ludzi jednocześnie naznaczonych psychicznym bólem i miłosną ekstazą - jakby te dwa stany były tożsame. Wielowymiarowe panoptikum atakuje kadrami wypełnionymi ludzkim cierpieniem splecionymi z poetyckimi obrazami, jakby wyjętymi ze snu głównej bohaterki. Warto dodać, że wyrafinowana strona wizualna filmu to zasługa uczestniczących w projekcie polskich filmowców.

Piotr Kletowski