Może właśnie dlatego, że jest to manifest spóźniony (w 1979 r. było już w zasadzie po rewolucji hippisowskiej) Hair należy do staroci, które wyjątkowo ciężko zatopić. Ciężar spektaklu z powodzeniem mogłaby dziś dźwignąć sama potężna muzyka. Ale nie musi. Inteligentnie zdystansowane spojrzenie Formana, nie odbiera rewolucjonistom uwodzicielskiego uroku. W historii chłopca z Południa, który trafia pod opiekuńcze skrzydła małej, nowojorskiej komuny, dystans łączy się z zachwytem nad niewinnością i bezkompromisowością młodych. Humor z jakimś smutkiem, że oto już po wszystkim... Film nabiera nawet walorów proroctwa, gdy poszukiwacz świadomości kosmicznej, czarny Lafayette śpiewa: Jestem murzyn, zbieracz bawełny, czyścibut, niewolnik, mieszkaniec Harlemu i prezydent Stanów Zjednoczonych Miłości.

Darek Arest