Punktem wyjścia dla dramatu Michała Rosy jest wciąż aktualny temat rozliczeń z PRL-owską przeszłością. Publiczne oskarżenie szanowanego męża i ojca o donosy na własnego teścia staje się tutaj jedynie pretekstem do pokazania rozpadu relacji międzyludzkich, w tym wypadku rodzinnych. Rysa broni się tym samym przed pułapką taniej publicystyki filmowej. To nie jest film polityczny. Obserwuję ludzi, nie mechanizmy. Opowiadam, bo chcę zrozumieć, a nie osądzić - przyznaje sam reżyser. Cień oskarżeń, jaki pada na bohatera, powoduje, że jego małżeństwo popada w pułapkę wzajemnych niewysłowionych oskarżeń i pretensji. Film Rosy wykorzystuje bardzo kameralne środki i liczne niedomówienia i być może właśnie dzięki temu staje się jeszcze bardziej intrygujący. Pewnie dlatego Tadeusz Sobolewski w relacji z festiwalu w Wenecji, gdzie obraz Rosy był prezentowany, napisał: Rysa ma dwie rzeczy rzadkie w dzisiejszej sztuce - tragizm i tajemnicę. Produkcja może budzić skojarzenia z Ukrytymi Michaela Haneke, do których to inspiracji przyznaje się nawet sam reżyser. Jednak tam, gdzie austriacki mistrz zwraca się w stronę polityki, Rosa kieruje kamerę na swoich bohaterów i ich wewnętrzny dramat.

Patryk Tomiczek