Camille Claudel, 1915
1915 to parszywy rok dla Camille Claudel (spektakularnie udręczona Juliette Binoche), francuskiej rzeźbiarki i kochanki Rodina. Zamknięta w ośrodku dla obłąkanych, miota się między paranoją a apatią, na zmianę wściekła jak zranione zwierzę i uduchowiona jak Joanna d’Arc. Bruno Dumont, bohater retrospektywy na 11. NH, reżyser, który stara się opowiadać o metafizyce ze skrajnie materialistycznej perspektywy, pokazuje tutaj, jak wokół bohaterki wznoszą się kolejne, coraz mniej namacalne mury. Zimne ściany szpitala i szorstkie dłonie pilnujących ją ludzi. Wykrzywiająca jej zmysły nadwrażliwość. Brutalny dyktat rozumu, który skazuje odmienne jednostki na życie w zamknięciu. Wreszcie – obojętność brata Camille, poety, którego od spraw doczesnych odrywa megalomania podsycana przez religijną obsesję.
Bruno Dumont
Urodził się w 1958 roku we Francji, przygotowywał się do pracy artysty, wykładając filozofię i kręcąc filmy reklamowe. Kino miało być dla niego ucieczką od spętanego logiką myślenia, językiem, który pozwoli mu wyrazić rządzące światem sprzeczności. Pierwsze spotkanie z tym medium było jak najbardziej udane: debiutanckie Życie Jezusa otrzymało nagrodę im. Jeana Vigo i Złotą Kamerę. Potem powstały m.in. Ludzkość, Hadewijch i Poza szatanem. W kolejnych filmach Dumont starał się tworzyć „świeckie kino religijne”, czyli takie, które konfrontowałoby dogmaty z namacalną rzeczywistością. Równocześnie uznaje się go za spadkobiercę Roberta Bressona i współtwórcę nurtu zwanego „nową francuską ekstremą”.
1997 Życie Jezusa / La vie de Jésus / The Life of Jesus
1999 Ludzkość / L'humanité / Humanity
2003 Twentynine Palms
2006 Flandria / Flandres
2009 Hadewijch
2011 Poza szatanem / Hors Satan / Outside Satan
2013 Camille Claudel, 1915