Granica świtu
Film Philippe’a Garrela został umiejscowiony pomiędzy życiem a śmiercią, realnością a fantazją. Oniryczny nastrój bezpośrednio wpływa na formę opowieści, którą tworzy ciąg swobodnych, luźno powiązanych ze sobą epizodów. W inspirowanej książką Théophile’a Gautiera Granicy świtu francuski reżyser mówi o lęku przed stabilizacją i o desperackiej próbie wyrwania się z życiowej rutyny. Zaniedbywana przez egoistycznego męża aktorka, Caroline, ucieka od przytłaczającej codzienności w ramiona przystojnego kochanka. Romans zostaje gwałtownie zakończony, a bohaterkę spotyka tragiczny koniec. Siła jej uczucia okazuje się jednak tak wielka, że angażuje nawet elementy nadprzyrodzone. Granica świtu została pomyślana jako hołd dla gwiazdy Godardowskiego Do utraty tchu i jednej z dawnych muz Garrela – Jean Seberg. Aktorka słynęła z burzliwego życia osobistego i zginęła śmiercią samobójczą w wieku 40 lat.
Philippe Garrel
Urodzony w 1948 roku francuski reżyser, syn znanego aktora Maurice’a Garrela, jeden z najważniejszych kontynuatorów francuskiej Nowej Fali. Zadebiutował już w wieku 16 lat filmem Skłócone dzieci. Jego filmy to liryczne autoportrety, kinofilskie hołdy dla ulubionych twórców i krytyczne portrety społeczeństwa. Jego pierwszym wielkim sukcesem było Skryte dziecko, za które otrzymał w 1979 roku Nagrodę Jeana Vigo. Do najważniejszych filmów Garrela należą także Liberté, la nuit, Dzika niewinność i nawiązujący do wydarzeń Maja ’68 Zwyczajni kochankowie.
1979 Sekretne dziecko / L’enfant secret / The Secret Child
1991 Nie słyszę już gitary / J'entends plus la guitare / I Don't Hear the Guitar Anymore
1984 Liberté, la nuit / Liberty at Night
1999 Powiew nocy / Le vent de la nuit / Night Wind
2005 Zwyczajni kochankowie / Les amants réguliers / Regular Lovers