Zazdrość
Poetycki film o stopniowym wygasaniu uczucia. Choć w Zazdrości nie brakuje wydarzeń rodem z melodramatu, Philippe Garrel opowiada o nich w sposób pozbawiony histerycznych tonów. Zamiast tego stawia na kontemplację i melancholijną impresyjność, która stanowiła także o sile powstałego w 1991 roku filmu Nie słyszę już gitary. Głównym bohaterem Zazdrości pozostaje młody aktor, który opuszcza żonę i córeczkę, by nieszczęśliwie zakochać się w aspirującej artystce. Źle ulokowane uczucia zmuszają mężczyznę do przewartościowania swojego życia. Jak to często bywa w przypadku Garrela, opowiadana przez niego historia okazuje się zakotwiczona w prawdziwym życiu. Francuski reżyser przywołuje wspomnienie ojca – znanego aktora Maurice’a Garrela – który przed laty opuścił swoją żonę. Obaj panowie opowiedzieli już o tych wydarzeniach w zrealizowanym w 1965 roku filmie krótkometrażowym Droit de visite. Pokazywaną na festiwalu w Wenecji Zazdrość można traktować jako dojrzałą wariację na temat młodzieńczej próby sprzed lat.
Philippe Garrel
Urodzony w 1948 roku francuski reżyser, syn znanego aktora Maurice’a Garrela, jeden z najważniejszych kontynuatorów francuskiej Nowej Fali. Zadebiutował już w wieku 16 lat filmem Skłócone dzieci. Jego filmy to liryczne autoportrety, kinofilskie hołdy dla ulubionych twórców i krytyczne portrety społeczeństwa. Jego pierwszym wielkim sukcesem było Skryte dziecko, za które otrzymał w 1979 roku Nagrodę Jeana Vigo. Do najważniejszych filmów Garrela należą także Liberté, la nuit, Dzika niewinność i nawiązujący do wydarzeń Maja ’68 Zwyczajni kochankowie.
1979 Sekretne dziecko / L’enfant secret / The Secret Child
1991 Nie słyszę już gitary / J'entends plus la guitare / I Don't Hear the Guitar Anymore
1984 Liberté, la nuit / Liberty at Night
1999 Powiew nocy / Le vent de la nuit / Night Wind
2005 Zwyczajni kochankowie / Les amants réguliers / Regular Lovers