Zapasowe pocałunki
Philippe Garrel – podobnie jak Philip Roth w powieści Oszustwo – rozmyślnie zaciera granice między fikcją a rzeczywistością, autobiograficzną szczerością a wyrafinowanym łgarstwem. Twórca filmowy o imieniu Mathieu (w tej roli sam reżyser) przygotowuje kolejny projekt. Praca negatywnie odbija się na relacjach mężczyzny z najbliższymi, a żona (ówczesna partnerka Garrela – Brigitte Sy) jest zazdrosna o grającą w filmie aktorkę. Mathieu staje przed trudnym zadaniem pogodzenia życia zawodowego z osobistym oraz ratowania rozpadającego się związku. Główny bohater i jego partnerka bez przerwy krzywdzą się i ranią, ale nie mogą zapomnieć o łączącej ich miłości. Empatia widoczna w portretowaniu skomplikowanej relacji uczuciowej pozwala sądzić, że Garrel nakręcił własną wersję Scen z życia małżeńskiego. Dodatkowym atutem Zapasowych pocałunków pozostaje debiut sześcioletniego Louisa Garrela, który w przyszłości stanie się jednym z najpopularniejszych francuskich aktorów.
Philippe Garrel
Urodzony w 1948 roku francuski reżyser, syn znanego aktora Maurice’a Garrela, jeden z najważniejszych kontynuatorów francuskiej Nowej Fali. Zadebiutował już w wieku 16 lat filmem Skłócone dzieci. Jego filmy to liryczne autoportrety, kinofilskie hołdy dla ulubionych twórców i krytyczne portrety społeczeństwa. Jego pierwszym wielkim sukcesem było Skryte dziecko, za które otrzymał w 1979 roku Nagrodę Jeana Vigo. Do najważniejszych filmów Garrela należą także Liberté, la nuit, Dzika niewinność i nawiązujący do wydarzeń Maja ’68 Zwyczajni kochankowie.
1979 Sekretne dziecko / L’enfant secret / The Secret Child
1991 Nie słyszę już gitary / J'entends plus la guitare / I Don't Hear the Guitar Anymore
1984 Liberté, la nuit / Liberty at Night
1999 Powiew nocy / Le vent de la nuit / Night Wind
2005 Zwyczajni kochankowie / Les amants réguliers / Regular Lovers