Pustynia Tatarów
Twierdza, która czeka na oblężenie. Walka bez rozlewu krwi. Wróg, który nie istnieje. Ostatni film Valeria Zurliniego nie jest typowym kinem wojennym w historycznym sztafażu. Włoski reżyser, zafascynowany filozofią egzystencjalistów, skupił się na oddaniu atmosfery literackiego pierwowzoru – zagadkowej powieści mistrza krótkiej formy Dina Buzzatiego. O jej ekranizacji wcześniej myśleli Antonioni czy Visconti, ale prawa do książki kupił aktor Jacques Perrin, który posadę reżysera zaproponował swojemu filmowemu mentorowi, Valeriowi Zurliniemu. To historia młodego porucznika Drogo, odbywającego swoją pierwszą służbę w przygranicznej fortecy Bastiani. Wojna z tytułowymi Tatarami toczy się jednak bez wystrzałów, nie na polu bitewnym, lecz w umysłach bohaterów. Ich głównym wrogiem jest upływający czas. Wpatrzeni w milczącą pustynię, kunsztownie sfotografowaną przez Luciana Tavolego, zastanawiają się nad sensem oczekiwania na chwałę i pozostawania w gotowości. Zrealizowany w Iranie film to alegoria, która przywodzi na myśl Czekając na Godota Samuela Becketta.
nagrody
David di Donatello Awards 1977 – Best Film, Best Director, Special David for Giuliano GemmaValerio Zurlini
Włoski reżyser i scenarzysta filmowy (1926-1982). W trakcie wojny członek ruchu oporu. Po wojnie wstąpił do partii komunistycznej i tworzył krótkometrażowe dokumenty o tematyce społeczno-politycznej. W pełnym metrażu zadebiutował w 1955 roku Dziewczętami z Florencji, jedyną w swoim dorobku komedią. Jego Kronika rodzinna z Marcello Mastroiannim i Jakiem Perrinem zdobyła Złotego Lwa w Wenecji w 1962 roku. Największe uznanie przyniosła mu ekranizacja powieści Dina Buzzatiego Pustynia Tatarów – jego ostatni film. W 1982 roku popełnił samobójstwo w Weronie.
1955 Dziewczęta z Florencji / Le ragazze di San Frediano
1960 Dziewczyna z walizką / La Ragazza con la valigia
1962 Kronika rodzinna / Cronaca familiare
1965 Żołnierki / Le soldatesse
1976 Pustynia Tatarów / Il deserto dei Tartari