Marie na pamięć
Jeden z filmów, dzięki którym Philippe Garrel został okrzyknięty „Arthurem Rimbaudem francuskiego kina”. 19-letni reżyser bezbłędnie wyczuł nastroje swoich rówieśników i stworzył przekonujący portret pokolenia okrzykniętego „dziećmi Marksa i coca-coli”. Marie na pamięć to także młodzieńczy manifest wyobcowania i nieprzystawalności do konserwatywnych realiów Francji. Garrel opowiada historię pary nastolatków, których uczucie zostaje napiętnowane przez otoczenie. Tak jak w wielu późniejszych dziełach, reżyser rozpatruje cierpienie bohaterów w kategoriach chrześcijańskiego męczeństwa. Tego rodzaju identyfikacje ułatwiają chociażby „biblijne” imiona najważniejszych bohaterów. Mimo swojej alegoryczności Marie… łatwo poddaje się także interpretacjom politycznym i stanowi wyraźną deklarację lewicowych przekonań reżysera. Z dzisiejszej perspektywy film Garrela bywa zresztą interpretowany jako przenikliwa – na równi z Chinką Godarda – zapowiedź czającej się tuż za rogiem rewolucji Maja ’68.
Philippe Garrel
Urodzony w 1948 roku francuski reżyser, syn znanego aktora Maurice’a Garrela, jeden z najważniejszych kontynuatorów francuskiej Nowej Fali. Zadebiutował już w wieku 16 lat filmem Skłócone dzieci. Jego filmy to liryczne autoportrety, kinofilskie hołdy dla ulubionych twórców i krytyczne portrety społeczeństwa. Jego pierwszym wielkim sukcesem było Skryte dziecko, za które otrzymał w 1979 roku Nagrodę Jeana Vigo. Do najważniejszych filmów Garrela należą także Liberté, la nuit, Dzika niewinność i nawiązujący do wydarzeń Maja ’68 Zwyczajni kochankowie.
1979 Sekretne dziecko / L’enfant secret / The Secret Child
1991 Nie słyszę już gitary / J'entends plus la guitare / I Don't Hear the Guitar Anymore
1984 Liberté, la nuit / Liberty at Night
1999 Powiew nocy / Le vent de la nuit / Night Wind
2005 Zwyczajni kochankowie / Les amants réguliers / Regular Lovers