Kryształowa kołyska
Jeden z najbardziej onirycznych filmów w dorobku Philippe’a Garrela. Ciąg hipnotyzujących, wysmakowanych wizualnie obrazów, które przypominają, że w młodości reżyser próbował swoich sił jako malarz. Niektóre kadry Kryształowej kołyski są dosłownymi cytatami z mistrzów pędzla (takich jak Jacques-Louis David) bądź zdradzają inspiracje sztuką zaprzyjaźnionego z Garrelem Andy’ego Warhola. Istotną rolę w filmie odgrywa zresztą odkryta i wypromowana przez księcia pop-artu Nico. Kryształowa kołyska to właściwie podróż w głąb skomplikowanej psychiki bohaterki granej przez niemiecką modelkę i aktorkę. Z wygłaszanych przez nią monologów wyłania się portret kobiety nieszczęśliwej i próbującej wypełnić życiową pustkę. Choć ekran należy do Nico, na drugim planie dzielnie próbuje dotrzymać jej kroku Dominique Sanda. Trudno zresztą wyobrazić sobie aktorkę, która lepiej niż słynna Francuzka sprawdziłaby się w stylizacji na nimfę z obrazów prerafaelitów.
Philippe Garrel
Urodzony w 1948 roku francuski reżyser, syn znanego aktora Maurice’a Garrela, jeden z najważniejszych kontynuatorów francuskiej Nowej Fali. Zadebiutował już w wieku 16 lat filmem Skłócone dzieci. Jego filmy to liryczne autoportrety, kinofilskie hołdy dla ulubionych twórców i krytyczne portrety społeczeństwa. Jego pierwszym wielkim sukcesem było Skryte dziecko, za które otrzymał w 1979 roku Nagrodę Jeana Vigo. Do najważniejszych filmów Garrela należą także Liberté, la nuit, Dzika niewinność i nawiązujący do wydarzeń Maja ’68 Zwyczajni kochankowie.
1979 Sekretne dziecko / L’enfant secret / The Secret Child
1991 Nie słyszę już gitary / J'entends plus la guitare / I Don't Hear the Guitar Anymore
1984 Liberté, la nuit / Liberty at Night
1999 Powiew nocy / Le vent de la nuit / Night Wind
2005 Zwyczajni kochankowie / Les amants réguliers / Regular Lovers