Plus minus, czyli podróże muchy na Wschód
Mądrość Stalina, rzeka szeroka, w ciężkich turbinach przetacza wody, płynąc wysiewa pszenicę w tundrach, zalesia stepy, stawia ogrody – słowa panegirycznego wiersza Adama Ważyka powracają jak refren w ostatnim filmie Bogdana Dziworskiego. Po 25 latach ten ceniony operator i fotograf wrócił za kamerę, by nakręcić osobisty pamiętnik z podróży do Gruzji, ojczyzny Józefa Stalina. Kult radzieckiego dyktatora odcisnął piętno na przypadającym na lata 40. dzieciństwie Dziworskiego, który teraz postanowił zmierzyć się z przeszłością i wspomnieniami. Za zagadkowym tytułem kryje się kreacyjny, podważający reguły filmowe dokument, w którym autor co rusz podkreśla swoją obecność. Ujęcia miejskie przeplatają się tu z sekwencjami fabularnymi, a animacje z wodzem w roli głównej sąsiadują ze spontanicznymi scenkami z mieszkańcami Gruzji. Tak jak w pracy fotografa reżyser wydaje się podążać śladem swojego mistrza, Henri Cartier-Bressona – z kamerą poszukuje z kamerą „decydujących momentów”.
Bogdan Dziworski
Urodzony w 1941 roku reżyser filmowy, operator i fotograf nazywany „polskim Henrim Cartier-Bressonem". Absolwent wydziału operatorskiego PWSFTviT w Łodzi. Pracował w Polskiej Kronice Filmowej, realizował filmy w łódzkiej Wytwórni Filmów Oświatowych. Wykładowca i dziekan Wydziału Radia i TV Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz Warszawskiej Szkoły Filmowej. Autor zdjęć m.in. do filmów Grzegorza Królikiewicza Na wylot (1972) i Wieczne pretensje(1974). Wielokrotnie nagradzany na festiwalach filmowych, m.in. za Kilka opowieści o człowieku (1983).
1973 Krzyż i topór (short, doc.)
1978 Olimpiada (short, doc.)
1983 Kilka opowieści o człowieku
1985 Hommage à Beksinski (short, doc.)
1990 The Prisoner (short, doc.)