Pięć lat na taśmie. Rolki 22, 23 i 80
Anne opowiada o swoim życiu na kampusie, toksycznych romansach, odchudzaniu, załamaniach nerwowych i kotach. Jej filmowy pamiętnik jest prototypem współczesnego bloga. Pełni też funkcję terapii, bo od czasu załamania nerwowego pod koniec studiów, Anne walczy z choroba dwubiegunową. Ostre fazy psychozy następują na zmianę z pełnymi humoru, dziewczęcymi wynurzeniami. Bo Anne chce tego, co prawie wszyscy z nas: być kochaną, szczęśliwą, szczupłą, zdyscyplinowaną, rzucić palenie. Mieć kontrolę nad własnym życiem, tym prawdziwym i wyobrażonym. Fascynująca jest różnorodność formalna jej dzienników: od eseju, przez dokamerowe performance, po animację poklatkową. Jest świadectwem kreatywności i dystansu do siebie artystki, nazywającej żartobliwie swój pamiętnik „posagiem” – kiedy zjawi się mój przyszły mąż i zapyta co robiłam całe życie. Wyciągnę moje dzienniki, i powiem: proszę, oto materializacja chwili. Smutny i zabawny, ironiczny i kompulsywny zapis zmagań z życiem codziennym.
Anne Charlotte Robertson
Była amerykańską artystką wizualną z okolic Bostonu i pionierką zjawiska zwanego „first person cinema”. Pierwsze filmowe dzienniki zaczęła prowadzić jeszcze jako studentka inspirowana twórczością tak różnych twórców jak Ed Pincus czy Carolee Schneemann. Zmarła w 2012 roku po dziesięcioleciach walki z chorobą psychiczną, zostawiając bogate filmowe archiwum.
1979 Suicide (short)
1980 Homebirth (short)
1981-1997 Five Year Diary (series)
1984 Depression Focus Please (short)
1985 Talking to Myself #1 (short)
1988 Diet (short)
2001 My Cat, My Garden and 9/11 (short)