Dziennik 1973-77 (Rozdział 1)
Maj 1973, kupuję kamerę. Chcę zacząć kręcić, sam i dla siebie. Profesjonalne kino przestało mnie interesować. Tymi słowami David Perlov otwiera swój epicki filmowy dziennik, kręcony przez ponad 30 lat, a dziś uznany za kluczowy izraelski projekt dokumentalny. W przeciwieństwie do wielu filmowych pamiętnikarzy, którzy skupiają się na roztrząsaniu drgnień własnej duszy, Perlov opowiada o świecie dookoła: zaczyna od rodzinnego domu, żony i córek. Wygląda przez balkon, rejestruje uliczne życie Tel Awiwu i innych miast, w których przyszło mu mieszkać. Nie stroni od polityki, do życia domowego wdziera się wojna Jom Kippur, a do dziennika fragmenty telewizyjnych newsów. Telewizyjny ekran też jest przecież oknem na świat. Można pomyśleć, że Dziennik Perlova, w którym prywatne doświadczenia przenikają się ze współczesną mu historią, jest jednym z wielu „świadectw swego czasu”. Nic bardziej mylnego. Jest to nieczęsto spotykany przykład dynamicznego autoportretu, w którym artysta opisuje się poprzez relacje z ludźmi i ze światem, a nie przez autoanalizę.
David Perlov
(1930 – 2003) Urodzony w Brazylii, eksperymentujący reżyser, dokumentalista i pisarz. W wieku 22 wyjechał do Paryża, gdzie przez kilka lat pracował jako kinooperator w Cinematheque Francaise. W 1958 wyemigrował do Izraela, gdzie osiadł najpierw w Kibucu Bor Hayil, następnie w Tel Awiwie, gdzie uczył w szkole filmowej. Jego Dziennik jest uważany za jeden z najwybitniejszych przykładów kina autobiograficznego.
1963 B’Yerushalaim
1970 42:6 – Ben Gurion
1972 Ha- Glula
1977 Biba
1983 Yoman
1993 Tel Katzir
1995 Opera Hadasha