Podróż do Winnipeg, w którą zabiera nas Maddin, to podróż przez kroniki miejskie, wyobraźnię i biografię reżysera. Maddin buduje świat Winnipeg wielowarstwowo - ze strzępków pamięci, zmyśleń i faktów. Organizuje lunatyczną i niebezpieczną wyprawę, w której jest jednak sporo miejsca na absurd, humor i ironię.

Moje Winnipeg to, jak mawia sam reżyser, doku-fantazja o rodzinnym mieście. Winnipeg to miasto-pułapka, miasto-ciało, pełne tajemniczych żył-ulic, to labirynt i palimpsest. Narrator jednocześnie go pragnie i od niego ucieka. Winnipeg czasem bywa okrutnym i złowrogim potworem, a czasem ukochanym łonem, sercem kontynentu, rdzeniem sekretnych mocy świata.

Również matka jest dla narratora siłą jednocześnie niechcianą i pożądaną. Próbuje on uwolnić się od niej poprzez odgrywanie traumatycznych momentów z dzieciństwa, których powagę wciąż jednak rozrywa ironicznymi zgrzytami.

Natomiast prawdziwie bolesne są agonie mityzowanych przez narratora miejsc: sklepu Eatons, dawnej hali hokejowej, stajni. Historie nieistniejących już budynków przesyca nostalgia. Duchy miasta, które Maddin jednocześnie kocha i przed którymi ucieka, kryją się w ruinach.

Agata Rosochacka