Sinobrody
W '83 roku nie mogłem brać pod uwagę, że zrobię znaczący film w kraju i po prawdzie nie byłem pewien, czy zrobię film jakikolwiek - tak tłumaczy reżyser przyjęcie propozycji filmowej adaptacji mikropowieści Maxa Frischa, nazywając Sinobrodego ćwiczeniem z kaligrafii. Jak wspomina Zanussi, było to poważne wyzwanie, bowiem wybitny szwajcarski literat nigdy wcześniej nie zgodził się na adaptację swojego dzieła. Udało się - Frisch nie tylko zaakceptował scenariusz, ale nawet zgodził się statystować w filmie. Dość perwersyjna, przepojona erotyką historia człowieka uwikłanego w sprawę śmierci jednej ze swych sześciu byłych żon w przewrotny sposób miesza rzeczywistość z grą wyobraźni, powagę z ironią.
Dla polskiego widza to jeden z najbardziej zagadkowych, bo prawie zupełnie nieznanych w kraju filmów Zanussiego. Nie trafił do naszych kin, zaś w telewizji wyemitowano go dopiero w 1988 roku. Nawet w tomach scenariuszy filmowych nie ma śladu po Sinobrodym, podczas gdy w Niemczech ilustrowane wydanie scenariusza zostało wydane wkrótce po premierze filmu. Tym bardziej warto skorzystać z okazji, by go obejrzeć.
Mirella Napolska