Nieruchomy poruszyciel wywołał medialną burzę z przyczyn pozaartystycznych, kiedy jego twórca postanowił manifestacyjnie wycofać swój film z festiwalu w Gdyni. Barczyk w ten sposób rozpoczął zaciętą debatę nad ideą festiwalu, która usunęła w cień rozmowę o wartości samego obrazu. Tymczasem film jest równie prowokacyjny, co manifestacyjny gest reżysera. Już scena otwierająca, w której zbezczeszczona zostaje hostia, wprowadza w świat, w którym podważone zostają podstawowe wartości moralne, świat grzechu, bólu i cierpienia. Jednak nie na wymowie całego filmu osadza się jego nieprzeciętność. Nieruchomy poruszyciel zaskakuje głównie sposobem prezentacji treści i jest w tym bliski doświadczeniu lektury Kafki lub sennemu koszmarowi. Przekuwa na obrazy zdefiniowane przez Antoniego Kępińskiego pojęcie lęku, niepokoju bez bliżej sprecyzowanej przyczyny. Hiperemocjonalne stany filmowych postaci, porwana narracja, uczucie osaczenia jeszcze bardziej potęgujące odczucie lęku składa się na obraz świata nieoswojonego, w którym nie można czuć się dobrze. To świat Łukasza Barczyka, który otwarcie przyznaje: Tak, ten film ma boleć.

Patryk Tomiczek